• Wie ben ik ?
• Wat heb ik al gedaan?
• Boeken
• Reizen
  • Overzicht per jaar
  • Overzicht per land
  • Unesco Werelderfgoed
  • Reisverslagen 1995
  • Reisverslagen 1996
  • Reisverslagen 1997
  • Reisverslagen 1998
  • Reisverslagen 1999
  • Reisverslagen 2000
    • Praag (juni)
    • Egypte (april)
    • Mali (november)
  • Reisverslagen 2001
  • Reisverslagen 2002
  • Reisverslagen 2003
  • Reisverslagen 2004
  • Reisverslagen 2005
  • Reisverslagen 2006
  • Reisverslagen 2007
  • Reisverslagen 2008
  • Reisverslagen 2009
  • Reisverslagen 2010
  • Reisverslagen 2012
  • Reisverslagen 2013
  • Reisverslagen 2014
  • Reisverslagen 2015
  • Reisverslagen 2016
  •  
  • Reisverslagen 2011
  • Fotoreportages

Egypte (april)

 VOORWOORD

Waarom wilde ik de wereld zien ? Jommeke, Kuifje en Asterix zijn de schuldigen! Raar maar waar. Het zien van de piramiden is altijd al een beetje een jongensdroom geweest. Uit de talloze strips die ik als kind verslonden heb, bleven die van Jommeke en Kuifje waar ze avonturen beleefden in Zuid-Amerika en in Egypte het langst beklijven. De magie, oerwouden en Indianen bekoorden me net als de piramiden, de sfinx en monumentale schatkelders van de farao's in de fictieve verhalen.

Zo begon ik drie jaar geleden mijn reisverslag (zie elders) waarbij ik alleen naar de bakermat van de beschaving trok. Gezien is gezien, dacht ik toen. Er zijn nog zoveel landen die ik wil zien dat ik niet van plan ben tweemaal naar dezelfde streek te gaan…

Dat was zonder de waard(in) gerekend. Mijn veranderde gezinssituatie - van alleenstaande met dochter die niet constant bij mij woonde - tot samenwonende met Katrien en haar Camille en Pieter-Jan deed de andere leden van het gezin verwateren. In een zotte bui had ik hen beloofd dat we samen naar Egypte zouden gaan en ze hielden me aan mijn woord. Plannen werden gesmeed, tickets werden geboekt. Ik vond de kinderen oud (9,10 en 12) en rijp genoeg (ze leren er immers over in school) om het avontuur te wagen.
Onbegrip, verontwaardiging maar ook soms bewondering waren mijn deel bij vrienden, familie of collega's. Ik wilde hen leren reizen zoals ze al zoveel verhalen van mij gehoord hadden en ik wilde hen niet van het mooiste ter wereld onthouden. De Paasvakantie zou ideaal zijn: twee weken en nog niet te warm. Dacht ik. Ik informeerde een paar maanden op voorhand naar tickets en kon na lang zoeken toch vijf zetels versieren in een Alitalia vlucht.
Alleen tickets, zelfs de eerste nacht niet. Ik was er gerust in… O ja, we moesten nog voor iedereen een internationale reispas aanschaffen, niet vergeten.
Iedereen vol enthousiasme de valiezen gepakt, een beetje op voorhand er over gelezen en weg waren we…

REISSCHEMA

 Dag 1: ZONDAG 9 april 2000

Allemaal heel vroeg op deze eerste dag van de Paasvakantie. Het was zeker niet tegen onze zin want we hadden iets leuks voor de boeg. Katriens broer Ward kwam de vijf reizigers (m/v) ophalen om naar Zaventem te rijden. Om drie uur moesten we er zijn. Ongelooflijk vroeg maar we waren klaarwakker.
Of niet. Ik had van Katrien een geldbuideltje gekregen om onder mijn kleren te dragen. Het is veiliger dan je geld in je portefeuille te laten, dat weet ik wel maar ik moest er nog aan wennen. Aan de check-inbalie was er eventjes paniek: ik heb de internationale reispassen vergeten. Dacht ik. Nee hoor, ze zaten in het buideltje. Oef.

Tussen zeven uur en kwart voor tien zaten we een stuk van Europa vanuit de lucht. In Milaan stond er een verkeerde gate op onze boarding pass zodat we niet veel tijd hadden om onze nieuwe gate te zoeken. We konden tegen tien uur weeral vertrekken. Deze keer dan naar onze eindbestemming. Ditmaal zagen we een stuk zee en al een stukje Afrika.

Op het vliegtuig kregen we iets om te eten (dat was al lang geleden) en keken sommigen onder ons naar Anna & The King (flutfilm, volgens mij maar met Thailand als mooie locatie).

Egypt, here we come.

Kwart voor twee voet op Afrikaanse bodem gezet en eerst en vooral ons visum gaan kopen aan het loket. Vijftien US $ moesten we slechts betalen. In België betaal je zo'n 500 BEF meer per stuk in de Ambassade in Brussel. Zegeltje ingeplakt, afgestempeld, douane gepasseerd (vlot), bagage opgehaald en naar buiten…

Wat een hitte. Van de vorige keer weet ik nog dat het nemen van een bus redelijk eenvoudig is aan de luchthaven van Caïro maar omdat we met z'n vijven waren, is een taxi naar verhouding niet zoveel duurder maar vooral veel comfortabeler. Voor 25 Egyptische £ voerde een chauffeur ons tot aan Midan Tahrir (het centrum van de stad). Daar zijn ook de weinige budgethotels gelegen en is het Egyptian Museum niet veraf.

We hadden onze zinnen gezet op Hotel Ismailia en waren dan ook blij dat er plaats was. We hadden immers niet gereserveerd, een berekend risico maar dat maakt reizen juist zo spannend. Het nadeel van met zoveel te reizen is dat veel hotels geen kamers hebben die groot genoeg zijn om allemaal in een keer te slapen te leggen. We namen dan maar twee kamers en laadden de essentiële dingen uit.

Iedereen was 'vernibbeld' om naar buiten te gaan zodat we maar vlug, na de nodige formaliteiten vervuld te hebben, de ouderwetse lift (zie foto) naar beneden namen. Eerst en vooral hadden we water nodig. Op Midan Tahrir kochten we ook onze eerste telefoonkaart (je kan kiezen tussen kaarten van 15 of 20 Eg. £). En meldden tevreden het thuisfront dat we goed gearriveerd waren en ook al een hotel hadden.

Noblesse oblige. Wij gingen eten in de Hilton. Jawel. Geen zever. Ongeveer naast het postkantoor op Midan Tahrir is een klein restaurantje met de wat stoefferige naam Hilton. Daar kun je niets anders krijgen dan Kosjeeri en we namen dan natuurlijk vijf porties. We hadden nog geen idee van de grootte van de porties, konden kiezen tussen small, medium en large en vroegen natuurlijk het grootste. Honger hadden we genoeg. We bleven beneden zitten en bestelden frisdrank bij ons eten. Heel lekker allemaal en heel proper.

Ik herinnerde me nog waar het busstation op Midan Tahrir was maar toen we daar aankwamen bleek dat in drie jaar toch al het een en ander veranderd was. Het busstation was namelijk weg. Foetsie. Weg van het te drukke centrum. Gelijk hadden ze maar het maakte het er ons niet gemakkelijker op. We zouden elders onze bus voor Luxor moeten gaan reserveren.
Het werd ondertussen al stilaan donker zodat we dan maar naar de kamer gingen. Onze eerste reisdag is al lang geweest en we wilden niet al te moe aan onze échte Egypteverkenning beginnen. We hadden een paar gezelschapsspelletjes mee die niet al te veel plaats innamen en konden ons nog zodoende wat bezighouden.

Het was nog niet laat toen onze oogjes in onze respectievelijke kamers dichtvielen.

Het ontbijt in Ismailia is inbegrepen (of niet?) En smaakte heerlijk. Broodjes met confituur en elk een hardgekookt ei. Je kunt kiezen tussen koffie (oplos) of thee (munt of gewone Lipton).
We gingen terug naar onze kamers om onze bagage te maken en namen de lift naar beneden waar we gewoon op straat de eerste de beste taxi aanhielden. Nee, toch niet. We namen niet de eerste de beste maar zochten tot we iemand vonden die slechts 10 Eg. £ vroeg om ons naar Turgoman garage te brengen. Voor vijf personen? Schappelijke prijs. Op tien minuten stonden we er maar het veel te ver om te voet te gaan.

We vonden de loketten direct en kochten vijf tickets naar

Luxor (60 Eg.£ per persoon) De taxi terug kostte de helft minder. Nog schappelijker dus.
Terug in het centrum schaften we ons een soort platte pitabroodjes aan voor de ronde som van tien stuks voor 1 Egyptisch pond. Je kunt er niet aan bedrogen zijn. Aan de prijs toch.
Aan de achterkant van het Egyptisch museum kun je een bus nemen naar de piramides. We hadden ondertussen al verschillende taxi's van ons moeten afslaan en wilden ditmaal goedkoop én tussen het plaatselijke volk reizen. Ik had mijn reisgezellen al verteld dat de bussen in Egypte altijd gehaast waren en eigenlijk nooit hélémaal stopten. Pieter-Jan had mijn woorden letterlijk opgevat en sprong op een bus die aan het uitbollen was. Plotseling zette de chauffeur zijn voertuig terug in tweede versnelling waardoor bij de rest van de De Waele's eventjes paniek ontstond…Ze dachten dat ze Pieter-Jan kwijt waren. Voordat de bus helemaal stilstond zaten we er allemaal al op. Goed geschrokken en geblutst. Chris zou beter wat meer opletten voor hij wat zegt.

Weg waren we naar het eerste hoogtepunt van onze reis: de Piramides van Gizeh. We betaalden op de bus elk 50 piasters (= een halve Eg. £) terwijl de taxi's hun prijs verlaagd hadden tot 20 pond per persoon. Na een half uurtje rijden en kijken belandden we aan de achterkant van het complex.

Een plaatselijke typ gaf ons de tip langs de stallen binnen te gaan. Zo vermeden we het betalen van het toegangsticket en konden we met hem en zijn vrienden op de kamelen tot aan de piramiden rijden. Het duurde een tijdje tot we het eens geraakten over de prijs vooral omdat we ons niet allemaal geroepen voelden om het schip der woestijn te bestijgen. We betaalden 20 pond per persoon die wilde rijden en de anderen konden mee voor de helft. (te paard) Ik had nog nooit op een paard gezeten laat staan een kameel. Ik vind dit nogal kitscherig toeristisch vind maar wilde het nu toch doen voor de kinderen. Ik kan je verzekeren dat je er echt zeeziek van wordt. Op het platte gaat het nog wel maar op en neer klimmen is nogal wiebelachtig en niet aan te raden voor wie pas van tafel komt.

De broodjes van 's morgens konden we dus in alle rust verorberen met uitzicht op Cheops. Jammer genoeg waren ze nog droger dan een kamelenvel. Gelukkig had mijn vooruitziende Katrien kaasjes enz… meegenomen op het vliegtuig zodat het ons toch nog een beetje smaakte. Zalig maar wel warm. Onder de indruk klommen de kinderen op de eerste (hoge) trede van het bouwwerk en wandelden we op die manier rond de eerste piramide. We arriveerden aan het Boot Museum waar we katoenen overschoenen moesten aantrekken om het zand buiten te houden. Voor de prijs van 20 £ (10 voor studenten) kun je een reconstructie met gedeeltelijk originele onderdelen bekijken van de originele boot waarmee de farao's naar het hiernamaals vaarden. Interessant om zien.

Daarna wandelden we rond de tweede piramide waar we staande gehouden werden door een guard die ons een extra ticket wilde aansmeren. Ik gebruikte alle mogelijke argumenten om langs hem te geraken, probeerde hem te negeren maar het lukte niet. Ik wilde me zeker niet laten afschepen omdat ik een bleekblauw vermoeden had dat hij geen officiële functie vervulde. We gingen zogezegd weg maar ik wilde persé een tweede poging doen. Nu wandelden we gewoon door en luisterden niet meer naar zijn vloeiend Arabisch. Ditmaal lukte het en zo stonden we op de volgende binnenkoer.
Om in de grafkelder van de piramide zelf te geraken moet je je ticket kunnen tonen. Dat hadden we dus niet zodat we niet in het inwendige van de stenen constructie konden gaan. Ik was er drie jaar geleden ook niet in geweest omdat de meeste reizigers die het wel gezien hebben klagen van claustrofobie en zeggen dat er eigenlijk niets te zien is daarbinnen.

Wat hebben we nu nog niet gezien? De sfinx natuurlijk. We geraakten tot aan de achterkant aan de hekken maar constateerden daar dat je slechts face to face met het liggend beest/farao kunt staan als je rond loopt. Dat vormde dus het volgende probleem. We moesten nogmaals ons ticket tonen en ten tweeden male vervloekten we ons idee om langs de stallen binnen te komen. Zeggen tegen de bewaker dat we onze tickets onderweg verloren hadden, hielp niet. Dan probeerden we zijn sympathie op te wekken door te vertellen dat we in de luren gelegd waren door de kamelendrijvers. Het hielp niet zodat we de duizenden jaar oude sfinx slechts van op afstand konden bekijken. Het enige wat we konden doen was van ver enkele foto's nemen.
In het dorp kochten we enkele flessen water en zochten we waar de bus terug zou halt houden. Het duurde een tijdje voor we vonden waar we moesten zijn maar na korte tijd waren we weer weg, tot aan Midan Tahrir.
Omdat het ons gisteren zo gesmaakt had gingen we nogmaals eten in de Hilton waar we nu al meer wisten en elk de voor hem/haar bestemde hoeveelheid kon bestellen.

Na het eten gingen we naar Ismailia om onze bagage op te halen en met een taxi reden we rond de klokke van zevenen naar Turgoman. Daar wisten we ondertussen al waar we moesten zijn. We bleven een uurtje wippen (kaartspel, niets anders) met de assistentie van een leuk, zenuwachtig Egyptisch jongetje dat ons zag spelen en mee wilde doen. Hij maakte ons ook nerveus door de hele tijd maar 'Come on…' te roepen het moest vooruitgaan en het ging vooruit, verbazend goed vooruit.

Om negen stipt was de bus er en konden we onze tweede nacht op Egyptische grondgebied beginnen.

Dag 3: dinsdag 11 april 2000

Het werd een lange nacht waarbij sommigen beter sliepen dan de anderen. Maar moe waren we allemaal toen we 's morgens om zeven uur aankwamen in Luxor. Voor dag en dauw. Op het terras van het mij bekende El Husein (restaurant waar ik vroeger al een paar keer gegeten had) dronken we een koffie om klaarwakker te worden. Ik liet mijn vier lievelingen zitten en ging alleen op stap - zonder rugzak - om een hotel te zoeken. Hotel Nefertiti aan de overkant van de straat was het eerste dat ik binnenging (samen met een tout) maar daar hadden ze geen kamers die groot genoeg waren voor ons allemaal. Omdat we van plan waren ongeveer een week in Luxor rond te hangen wilden we wel allemaal samen zijn en had ik geen haast om de eerste de beste kamer te nemen.

Hotel Venus, het tweede dat ik bekeek, had diverse troeven. Een gezellige bar mét tafelvoetbal en Amerikaanse biljart voor de kinderen en een kamer waarin al vier bedden stonden. Ze zagen er geen graten in om nog een extra onderstel en bijhorende matras van op het dak naar beneden te sleuren en wilden de kamer laten voor 50 Eg. Ok voor mij en ik ging de rest van het gezelschap halen om ook hun zegen te krijgen.
Toen we op de kamer aankwamen, hadden ze nog geen bed bijgezet. Dat kwam nog wel, zeiden ze. Eerst konden we ons wat opfrissen van de nachtelijke busreis die ons alles bijeengenomen was, toch goed bevallen was. Daarna kregen we een welkomstdrink in de bar terwijl ze zouden zorgen voor het vijfde bed en konden wij de nodige administratieve formaliteiten vervullen. De vijfmaal thee smaakte en de gasten konden al eens de biljart verkennen.

We lieten al onze zware bagage graag achter op onze kamer en gingen op ons gemak naar de grote bakkerij van Luxor (aan het busstation) waar we overheerlijke broodjes en koekjes kochten (3 zakken voor 8 Eg £ samen). Een stuk duurder waren de twee batterijen voor mijn fototoestel die ik nodig had (70 pond). We hadden voorlopig genoeg gegeten en gedronken en konden beginnen aan onze verkenningen van de pracht van Luxor. Eerst en vooral naar de Tempel van Luxor waar mijn met scanner en kleurenprinter nagemaakte student cards niet telden. Twintig voor de volwassenen en 10 voor de kinderen, betaalden we. Het was dan ongeveer elf uur in de voormiddag en ondertussen al behoorlijk druk in het tempelcomplex. Toch stonden we met open ogen te kijken naar de monumentale beelden van onder andere Ramses II.
Meer dan twee uur genoten we van de duizenden jaar oude stenen.

Terug in het centrum kochten we een vijfentwintigtal postkaarten en postzegels (50 Eg £ samen), zetten aan ons hetzelfde terras van deze morgen en konden beginnen schrijven.

We wilden de hitte wat ontvluchten en gingen naar onze kamer waar we elk om beurt een douche namen (duurt een tijdje met vijven), andere kleren aantrokken en een spelletje speelden.

Onze namiddagwandeling leidde ons langs de oude souqs waar we heel voorzichtig begonnen te informeren naar de prijzen van diverse souvenirs tot we uiteindelijk terug op de Corniche ware, waar we met uitzicht op de Nijl een grote watermeloen deelden (zie foto). Plakkerig en kleverig maar heel verfrissend en voedzaam.

Voor we gingen eten wilden we toch nog eens passeren aan onze kamer om te zien of het ons beloofde vijfde bed nu gearriveerd was. Nee dus, veel loze woorden … Ik eiste dat het dadelijk zou gearrangeerd zijn terwijl wij erbij stonden en ja, ze begonnen er aan. Ze haalden een extrasmal bed ergens vandaan, legden daar een matras op die langs de beide zijden twintig centimeter uitstak.
Op mijn aanmerkingen dat die matras heel de nacht door zou kantelen als mijn dochter zich omdraaide, antwoordden ze met een uitgestreken gezicht dat dit een heel goed bed was.
Ik kon het niet meer aanzien en liet Ilse de proef op de som nemen. Na nog geen tien seconden rolde ze bijna met bed en al om. Dan geloofden ze ons en twee minuten daarna stond er een normaal bed. Oef, eindelijk.

We gingen eten in Resto Amoun en lieten de kinderen als dessert elk een Magnum kiezen. Blijkbaar verkopen ze dat daar niet veel want enkele stuks waren al over tijd, gesmolten of niet meer lekker zodat we een paar keer moesten wisselen voor iedereen een eetbaar exemplaar had.

In de onmiddellijke buurt zijn genoeg souvenirwinkeltjes zodat er al vlug een uur voorbijging met het bekijken, betasten en prijs vragen van sfinxen, piramides, Nefertetes enz…

In ons hotel gingen we naar de bar waar Katrien en ik een drankje tot ons namen en kaartjes schreven terwijl de kinderen zich rot amuseerden met de biljart.

Het was pas halfnegen toen we moe maar tevreden op de kamer geraakten en we na een kort spelletje(zie foto) allemaal vlug in slaap vielen.

Dag 4: woensdag 12 april 2000

Ons ontbijt namen we rond 8 uur, we maakten onze dagrugzak klaar, gingen naar de bank wat dollars wisselen en deelden aan de drie kindjes hun zakgeld uit. Ze kregen van ons elk een vast bedrag zodat ze zelf zouden moeten leren hun geld te beheren, hun budget te spreiden. Daarenboven zette het hen aan te vergelijken en zoveel mogelijk af te dingen. Ook en vooral verloste deze geniale inval ons van het voortdurend gevraag: 'Mogen we dit hebben?'

We hadden nu nog geen honger maar voorzagen ons voor de komende dag en stopten weer aan het bakkerijtje (zie foto) waar ze ons al herkenden. Rappe en heel vriendelijke mensen daar.

We wandelden langs de Corniche tot aan het Mummification Museum waar we konden genieten van het voordeeltarief van 10 Eg £ elk. Het museum geeft zogezegd uitgebreid uitleg over het procédé van mummificeren maar enkele mooie mummies van dieren uitgezonderd is er niet zoveel te zien.

De honger sloeg al toe tegen elf uur. Op de Corniche, onze vaste plaatsmet banken, een vuilnisbak in de omgeving én uitzicht op de machtige Nijl. We wilden vandaag niet onmiddellijk naar Karnak tempel gaan omdat twee tempels in twee dagen misschien van het goede teveel zou zijn voor de kinderen. Ondertussen was het al bijna te laat geworden om nog voor 13 uur (wanneer het sloot) het Luxor Museum te gaan bezoeken. Of zouden we met de ferry of met een motorboot naar Banana Island gaan? Wat is er daar eigenlijk te zien en zijn we dan wel op tijd terug? Meer vragen dan antwoorden zodat we maar naar onze kamer gingen om een siësta te doen.
De kinderen gingen biljarten (zie foto).
Terug buiten kochten we banaantjes en meloenen en gingen nogmaals naar de Corniche om te eten.

Het Luxor Museum is niet groot, heeft geen grote collectie maar is prachtig om te zien. Alle stukken zijn topstukken. We betaalden tweemaal 30, tweemaal 15 en ééntje mocht er gratis binnen. Tof en sympathiek.

Nadat we nog een telefoontje naar België pleegden gingen we eten in Venus Garden (in de Lonely Planet Chez Omar)

Daarna gingen we voor de verandering eens naar de souveniertjes kijken. Het steekt me nog niet tegen maar het begint er wel op te lijken. Maar zo kon ons eten zakken

Om halftien waren we op de kamer waar ik ons dagboek kon invullen terwijl de anderen een douche namen. Niet dat ik dat niet deed, hoor.

Dag 5: donderdag 13 april 2000

Gewoontegetrouw waren we tegen zeven uur uit onze dromen weer op aarde beland en gingen na het ontbijt ons klaarmaken voor onze vijfde dag van de reis.

Onze ochtendrituelen worden stilaan afgezaagd zodat we eerst broodjes gingen kopen en daarna een nieuw punt op onze agenda zetten: naar het postkantoor met onze kaartjes.

Voor de verandering namen we eens een carriage (koets met paarden) als transportmiddel. Voor de gevraagde schamele vijf pond kun je niet te voet gaan. Daarenboven had ik al ondervonden dat de weg terug altijd langer is om te stappen dan de heenweg. Raar maar wiskundig niet verklaarbaar.

Vervalste internationale studentenkaarten kennen ze daar ook want we kregen geen korting. Twintig en tien te betalen. We deden er drie uur over om de Tempel van Karnak te bezoeken en dat had verschillende redenen. Eerst en vooral is dit complex heel wat groter dan dat van Luxor en ten tweede was het daar véél te warm. We aten onze middagbroodjes ergens in de schaduw op in een soort tempeltje en grepen iedere kans aan om te rusten in de schaduw.

Helemaal aan het einde van het complex heb je nog een paar interessante dingen: de scarabee. Er is een heel ritueel mee verbonden: je moet er rond lopen (mee met de wijzers van de klok). Als je het drie maal doet brengt jet je geluk, vijfmaal brengt geld en zeven een goed huwelijk. We zagen Japanners de omgekeerde looprichting volgen en weten niet wat er van terecht gekomen is. Onze meisjes hadden het op dat moment niet warm genoeg en deden alle mogelijkheden in één keer. Om zeker te zijn. Er zijn ook nog twee staande en één liggende obelisken en een vijver met waterstalletje te bezichtigen. Woekerprijzen durven die gasten vragen. Drie pond voor een half flesje. Ze weten goed genoeg dat wie zich de moeite getroost om zover te stappen, wel uitgedroogd moet zijn.

Voor de carriage terug heb je minder keuze zodat we een stuk meer betaalden dan de eerste keer (12 i.p.v. vijf) maar we kregen er een extra attractie bij. Ilse mocht van de driver naast hem zitten en trok nogal hard aan de teugels op het moment dat ik een foto wilde nemen. Het paard sprong vooruit en iedereen was efkens geschrokken.

We geraakten heelhuids weer in het centrum van Luxor en gingen naar ons hotel ons zwemgerief ophalen. In de Lonely Planet hadden we gelezen (maar we hadden het ook gehoord van andere toeristen in ons hotel) dat het zwembad van Hotel Emilio goed te doen was.

Omdat Camille in het gips zat (met haar arm) en omdat ik een voorkeurstarief gevraagd had omdat het al zo laat was, hoefden we maar voor drie personen te betalen.

Het was heerlijk fris in het water. Jammer genoeg kon Camille slechts héél voorzichtjes in het water en mocht ze niet zwemmen. Boven op het terras van een hotel zwemmen heeft wel iets: van daar zagen we stilaan de zon ondergaan.

We gingen nogmaals bij Omar eten omdat het ons gisteren gesmaakt had. Het smaakte alweer.

We waren voldaan en gingen onze kindjes te slapen leggen. Dat duurt gewoonlijk nog wel een tijdje…
Kwart na tien gingen de meeste oogjes dicht.

Dag 6: vrijdag 14 april 2000

Wat dacht je dat we deden na het ontbijt? Broodjes gaan kopen? Juist, ja.
Daarna gingen we naar Banque Misr waar we 800 Egyptische ponden afhaalden met onze VISA-kaart. In de Exchange in Temple Street kun je niet met je kredietkaart terecht.

Vandaag wilden we naar de overkant en dus moesten we naar de ferry. Laat je niet gaan aan de toeristische overzetboten. Neem, zoals de Egyptenaren de lokale ferry en betaal 2 Eg £ per persoon (heen en terug). Goedkoop en leuker tussen het plaatselijke volk dan aan een sneltreintempo de Nijl over te vliegen.

Op de West Bank aangekomen vond ik het wijselijker om een taxi aan te spreken. Drie jaar gelden had ik het met de fiets gedaan maar dat was niet voor herhaling vatbaar. Te lastig en te warm.
De chauffeur reed ons naar het Ticket Office voor zes pond en wilde ons dan nog voeren naar de bezienswaardigheden die we nog wilden bezoeken.
Aan het Ticket Office moet je beslissen wat je wil zien (kijk in je reisgids voor de diverse prijzen). Wij wilden naar Hatsjepsut (12/6 pond - geen korting gekregen) en naar de Vallei der Koninginnen (zelfde prijs en zelfde resultaat van onze studenkaartpoging).
Hatsjepsut  : Tempel van de enige vrouwelijke farao uit de geschiedenis van Egypte. Uit de rotswand gehouwen en daarom alleen al speciaal. Slechts de portalen van de benedenverdieping zijn toegankelijk. De muurschilderijen zijn nog grotendeels intact gebleven en zeer mooi. Verder zéér toeristisch en duur.

Valley of The Queens

We wisten niet dat we een permit moesten hebben om foto's te nemen en konden er daar ter plaatste niet meer aan geraken. Ik moest helemaal terug tot aan de Ticket Office maar dat was me te ver. Het was heel jammer maar dat wisten we dus al voor morgen. Het alternatief (een postkaart kopen) ging ook niet op omdat ze alleen in sets te koop waren en een mix toonden van de vallei van de Queens en van de Kings. Van deze laatste dachten we zelf foto's te kunnen nemen.

We lieten ons terug tot aan de ferry voeren en gebruikten onze vanmorgen gekochte ticketjes om ons naar de overkant te laten varen. De kinderen waren de liters water stilaan beu en wilden eens wat melk. Nog niet achter gezocht maar gemakkelijk te vinden: drie pond voor een literfles. Ze ging niet lang mee maar smaakte dus blijkbaar goed. Voor herhaling vatbaar.

Te voet naar het hotel waar we melk en opgedane ervaringen lieten rusten in een korte siësta.
Tegen vijf uur waren we weer monter genoeg om te gaan slenteren tussen de souqs, de souvenirwinkeltjes en besteedden we nog wat tijd aan faxen en telefoneren.

Ze kennen ons al bij El Hussein maar we hadden daar nog niet gegeten: de escalope die ik er vroeger al verorberd had was nog altijd even lekker

Als avondwandeling gingen we nogmaals naar de Tempel van Luxor kijken die heel mooi verlicht is. We hadden er de tientallen ponden niet voor over om binnen het klank- en lichtspel te beijken en genoten dan maar van de buitenkant.

Om 21 uur waren we op onze kamer, na een mooie dag.

Dag 7: zaterdag 15 april 2000

Het begin van de dag was hetzelfde als gisteren: ontbijt, bakker, ferry maar dan namen we op de West Bank een pick-uptruck in plaats van een taxi. Drie pond slechts tot aan de Ticket Office.

We betaalden onze tickets voor de 3 tombs (20 en 10, geen korting) en voor het Graf van Tut (40 en 20, idem) en 4 maal 5 pond om foto's te mogen nemen.

Tombs
Zoals gewoonlijk zijn er enkele gesloten: in 2000 waren het Seti I, Ramses I,II en VI en Horemheb. Toevallig zijn het wel van de mooiste die toe zijn maar daar kun je niets aan doen. We maakten dus maar een andere keuze en bezochten:
Ramses III (nr. 11):
Tawsert (nr.14):
Montu (nr. ) de moeite niet volgens de bewakers, hebben we dus maar bekeken van de buitenkant.
Tuthmosis (19)
'Tut no photo's': daar stonden we met ons ticketje aan het beroemdste graf ter wereld. O ja, dààrom waren we iemand tegengekomen die zogezegd een bonnetje over had en ons er eentje gaf. Ik had niet betaald voor het beroemdste graf ter wereld omdat ik er al in geweest was en het overroepen vond. Ik liet de vier binnengaan en wachtte, een praatje slaand met de bewakers. Toen ze buitenkwamen zag ik onmiddellijk aan Katriens verhitte gezicht en aan de pretoogjes van de kinderen dat er iets (leuks maar onverwacht gebeurd was. De kinderen hadden voor het vertrek elk een wegwerpcameraatje meegekregen en een daarvan hadden ze vergeten af te geven aan de ingang. In alle stilte en in den duik namen ze een foto van het graf en de muurschildering maar de flash was afgegaan. Met knikkende knieën hoorden ze geen bewaker roepen zodat we toch we een foto in ons bezit zouden hebben…. Verhaal dat nog regelmatig de ronde doet.

Van de Valley naar de ferry betaalden we met de pick-up 15 pond zodat we eigenlijk niet goedkoper gediend waren dan gisteren met onze taxi. Of hoe je denkt een slimme keuze te maken maar dan toch bedrogen uitkomt.

Terug op de East Bank, de gewone bank, kochten we veel water, een grote watermeloen en bananen die we op onze kamer gingen opeten. De bananen zagen er goed uit, waren wel geel maar nog niet rijp. Jammer. Dan ging ik maar wat melk en yoghurt kopen (25 piasters per potje en heel lekker) om de ontgoocheling door te spoelen.

Met de kinderen mee vertoont ons dagelijks reispatroon wel een zekere regelmaat. Na ons laat middageten en de daarbijhorende platte rust gingen we rond vijf uur terug de stad om…souvenirs te gaan bekijken.

Ons avondmaal namen we tot ons in het ons vertrouwde Amoun en aten als dessert nog een watermeloen op de Corniche.

Om halfnegen terug op de kamer waar we onze valiezen voor morgen klaarmaakten en een uur later gingen slapen.

Dag 8: zondag 16 april 2000

Vandaag moesten we onze wekker wel zetten omdat we vroeger weg moesten dan gewoonlijk. Om zes uur zaten we al aan het ontbijt en drie kwartier later gingen we gepakt en gezakt naar buiten. Na lang aandringen had ik gisteravond eindelijk toegegeven aan de hoteleigenaar om op zijn voorstel in te gaan. Hij had een minibusje gecharterd om naar Edfu, Kom Ombo en Aswan te rijden. Samen met nog enkele andere buitenlanders kregen we de rit - we zouden worden afgezet aan de bezienswaardigheden) voor 100 Egyptische ponden. Duur maar niet té, naar mijn gedacht.

Toen ik als allerlaatste met de grote rugzakken buitenkwam verkeerden de anderen al in paniek. De bus zat al voor meer dan de helft vol en wij zouden met zijn vijven op één bank moeten met al onze bagage erbij. Kan toch niet. De hoteleigenaar had teveel personen geboekt voor zijn busje maar wilde het niet geweten hebben. Ik had geen zin om lang te discussiëren en vroeg stante pede ons geld terug. Tegen alle verwachtingen in (hij wist ook wel dat hij fout zat) gaf hij me onmiddellijk mijn briefje van honderd pond terug.

We hadden gisteren geïnformeerd bij het busstation waar men ons verteld had dat de bus naar Aswan om halfacht zou vertrekken. Wij hadden dus nog meer dan een half uur om de drie straten ver te gaan maar toch was het alsof de duivel de meisjes op de hielen zat. Spurten om daar uitgeput te kunnen zitten wachten. De woorden meisjes en paniek zijn volgens het woordenboek geen synoniemen maar volgens mij dikwijls wel.

Tot Edfu kostte het maar vijf pond per persoon en tegen tien uur werden we afgezet aan een grote baan. Ik wist nog dat het een eindje stappen was tot aan de site zodat we maar in een pick-up sprongen. Op het marktje van Edfu ging ik in een winkeltje vragen of we de bagage daar mochten achterlaten. Ze snapten de bedoeling niet zodat we maar alles meenamen tot aan de ingang waar de vriendelijke bewakers ons toelieten alle rugzakken te stockeren voor de duur van ons bezoek.
We deden zelfs geen poging meer om korting te krijgen en betaalden zonder morren de 20 en 10 ponden om de site te bezoeken. Aan de ingang informeerden we wanneer de bussen naar Aswan vertrokken en we schrokken toen we hoorden dat er die dag maar één bus meer was. Er waren de laatste maanden regelmatig problemen geweest op de weg naar Aswan zodat de bussen onder politie-escorte moesten rijden. De volgende en dus laatste bus was om elf uur…
We hadden dus maar één uur om de Tempel van Horus

We geraakten bijna niet weg uit het centrum van Edfu. Vraag me niet waarom maar niemand wilde ons meenemen tot een vriendelijke politieman ons ter hulp kwam. Op mijn aandringen sprak hij de chauffeur van een pick-up aan die ons na wat aandringen gratis voerde tot aan de grote baan. Op die carrefour waar we zoals verwacht, een tijdje moesten wachten kwam de gevraagde informatie heel verschillend aan. De bus zou er direct aankomen, het zou nog een uur duren, ze wisten het niet…

We zagen verschillende bussen passeren maar de meeste gingen naar Edfu. Pas om twaalf uur geraakten we weg, maar we hadden ons niet verveeld. Om halftwee stonden we in Aswan (opzij de Corniche) waar we opgewacht werden door touts waarvan de eerste ons een gratis taxi aanbood naar zijn hotel en ons verzekerde dat we een kamer met vijf bedden konden krijgen voor 50 Eg £. Wait and see…Scepticisme was troef.

In Hotel Memnon gingen we allemaal samen naar het vierde verdiep: prachtige kamer maar met slechts vier bedden. 'Dat komt dadelijk in orde…' Waar hadden we dat nog gehoord.
Aan de receptie op het eerste kregen we een gratis drankje (fanta, tea, min water), drong ik nogmaals aan bij de vriendelijke maar autoritaire Mr. Ashraf (de baas) en geraakte het vijfde bed toch op de kamer.

We namen een douche (het was een warme dag geweest) en installeerden ons.
Voor de verandering gingen we een toertje doen tussen de souqs die heel wat authentieker, echter en minder toeristisch zijn dan in Luxor. Vreemd genoeg zijn de prijzen van de souvenirs daar niet merkelijk goedkoper.

De honger dreef ons naar een van de bootrestaurants en het werd EMY voor de eerste avond.

Om het eten te laten zakken speelden we op de kamer een spelletje UNO en pijnigden onze hersenen om de leukste grafschriften (wereldbekend voorbeeld: Hier ligt Poot, hij is dood') uit onze botten te slaan?. Gieren en brullen.

Kwart voor negen gingen de lichten uit en werd het tijd voor iets anders.

Dag 9: maandag 17 april 2000

Van het begin van deze dag valt er niet veel meer te vertellen dan de gewone dagdagelijkse dingen (opstaan, ontbijten, picknick kopen, geld wisselen in bank om de hoek) maar de rest wordt beter, leuker maar ook gruwelijker…

Doorlezen dus.

Om kwart voor elf namen we de local ferry (één pond voor alle vijf) naar de overkant van de Nijl waar Elephantine Island is. Als je een beetje verbeelding hebt zie je waar de naam vandaan komt: net olifanten die aan het baden zijn. We wandelden eerst door het verbazingwekkend authentieke Nubisch dorpje waar de huizen nog altijd uit leem bestaan en ze niet hoger zijn dan één meter. Ter plaatse aten we onze appelsientjes op. Het Aswan Museum lijkt wel wat vervallen maar herbergt toch enkele mooie stukken. De vriendelijke mevrouw aan de ingang kon waarschijnlijk maar tot vier tellen want onze vijfde hoefde niet te betalen. De bewakers van het museum zijn heel vriendelijk en doen hun best om uitleg te geven in het weinige Engels dat ze kennen.

We wandelden door de regelmatig besproeide Botanical Garden naar de Tempel van kweet niet meer wie waar bijna niets te zien is. Drie jaar geleden had ik op de pas ontgonnen site enkele mooie potscherven (o.a een stuk van een albasten vaas) kunnen meesmokkelen en dat verhaal had ik 's morgens al aan de kinderen verteld. We konden volgens hen niet rap genoeg tussen de potscherven zitten. Zij wilden immers ook enkele eeuwenoude gratis souvenirs. Natuurlijk, waarom niet. Het maakt het alleen spannend aan de douane.
Ow, wacht eventjes, we houden er de spanning in. Eerst gaan we nog naar de Nilometer (gemaakt om de waterstand van de Nijl te meten waardoor voorspellingen konden gemaakt worden voor de oogst van het volgend jaar). Het was daar glibberig en niet al te proper maar het water was heerlijk fris aan onze voeten. We aten daar onze banaantjes op in de schaduw en konden weer de hitte verdragen

Aangekomen bij de scherven zochten Katrien en ik schaduw onder een boom terwijl de drie pagadders op archeologische onderzoekstocht gingen. Ze kwamen regelmatig terug met scherven om te vragen of die wel de moeite waren, om mee te nemen. Indien we hen wilden geloven moesten we heel de site meenemen. Na een tijdje kwamen de meisjes eerst Pieter-Jan en daarna mij halen, met een vreemde gloed in hun ogen. Ze hadden iets ontdekt en ik moest eens komen zien…
Ze hadden een mummie gevonden, dachten ze. Ze hadden tegen een stuk stof geschopt en er was iets uitgerold… Het was inderdaad een lijk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook schrok van het onverwachte zicht. Ik zag aan de linkervoet een enkelarmbandje, dacht aan een kinderlijkje en ging Katrien halen. Zij was de volgende om te gruwen maar was dezelfde mening als ik toegedaan. We zaten op een stuk van de site waar we niet mochten komen (er stond prikkeldraad) en we waren waarschijnlijk op een soort openbare begraafplaats geraakt. Door de enorme hitte en de blootstelling aan de lucht verdroogt de huid daar waarschijnlijk zeer snel en ziet hij er perkamentachtig uit zodat we de indruk van een mummie kregen.
Het vergde heel wat uitleg, psychologie en overredingskracht opdat de kinderen aan het gebeuren geen trauma zouden overhouden zodat we gingen nogal vlug en in stilte terug van waar we kwamen.
Rare episode van onze reis die bij Camille nog voor nachtmerries heeft gezorgd. Ik kan er goed inkomen.

Omdat we het zo verschrikkelijk warm hadden gingen we terug door de Botanic Garden en wilde ik de tuinslang in werking stellen om ons te verfrissen. De vriendelijke man van de Aswanse Groendienst zei dat ik mocht gebruik maken van hun water, kwam een babbeltje slaan en nodigde ons uit voor een kopje thee. In het prieeltje  zaten we te wachten tot het water warm was en kregen we elk een heerlijk kopje muntthee. Hij verwende de meisjes met allerlei bloemetjes die ze dadelijk in hun haar staken. Baba, zo heette de man, was heel vriendelijk en we hadden een good time.

We stapten door het Nubisch dorpje terug naar de ferry en namen onderweg nog enige foto's. Terwijl we zaten te wachten verraste ik de kinderen met een zakje chips. We moesten immers nog een hele tijd wachten tot 17 uur. De vaarder vroeg ditmaal twee pond om over te varen maar wij wisten beter en betaalden maar de helft.

In ons hotel hadden we wel twee douches nodig. Een om de emoties af te spoelen en een voor het stof.

We gingen op de boot eten, Aswan Moon en na een korte avondwandeling op de dijk trokken we naar onze kamer en speelden UNO tot onze oogjes toevielen…

Dag 10: dinsdag 18 april 2000

Na de dagelijkse voorbereidende werkzaamheden wilden we eens stappen vandaag. We gingen langs de dijk tot aan de telefoonhokjes en moesten daar jammer constateren dat de beloofde telecards nog niet toegekomen waren. Dan maar verder gestapt tot aan

* Nubian Museum (20 en 10 Eg £)
relatief nieuw museum met mooie collectie gebruiksvoorwerpen, voor indrukwekkende beelden moet je daar niet zijn. Toch wel de moeite waard.

Na het bezoek dat we op ons gemak hadden gedaan zochten we schaduw in de mooie tuin maar hadden nog maar enkele happen van ons meegebrachte middagmaal gedaan toen een bewaker ons kwam zeggen dat we weg moesten uit het domein omdat het museum sloot.
We moesten niet lang zoeken naar ons volgende doel en vonden direct het

*Fatimid Cemetery (gratis, gelegen langs de achterkant van het museum)
oude begraafplaats die niet goed onderhouden is maar die toch een goed beeld geeft van de gewoontes van de rijke, Joodse Egyptenaren

* Unfinished obelisk (prijs niet genoteerd, waarschijnlijk 10 pp) gelegen aan de achterkant van het kerkhof)
Indrukwekkender obelisk dan die we gezien hadden in een van de vorige tempels (Karnak, denk ik). Deze was bijna helemaal uit de rotsen gehold toen ze kraakte. De slaven hebben dan werkelijk ettelijke tientallen vloeken er doorgesleurd en zijn dan maar aan een andere begonnen. Aan de ingang een verschrikkelijk duur frisdrankje gekocht maar we hadden het nodig.

Omdat het dan te warm werd en we geen zin meer hadden om te stappen namen we rond 14 uur een taxi naar ons hotel. Tien pond, redelijk veel geld voor die niet al te lange afstand maar we geraakten anders oververhit en zagen het niet meer zitten.

Immens grote pech toen we aankwamen in ons hotel: geen water in de badkamer. Tijdelijk probleem, volgens de receptie maar het duurde toch tot 's avonds vooraleer we ons weer tot de propere mensen konden rekenen..

In plaats van een frisse siësta namen we dan een bezwete, stofferige platte rust waarna we inkopen (melk, yoghurt, fruit …) gingen kopen. Dit werd onze aperitief om de grootste honger en dorst te lessen.
Een uurtje later gingen we eten in EMY, alweer een bootrestaurant op de Nijl.

Het lukte nog altijd niet om te telefoneren naar België omdat er nog altijd geen telefoonkaarten te krijgen waren.

Op onze kamer kregen we seksuele voorlichting van onze kinderen. In woord en 'daad'. Veel gezucht, gesteun en gegiechel bij hen. Slappe lach bij ons. We hoeven hen niets meer te leren, zoveel is duidelijk. De kinderen hadden nog fut genoeg om een verkleedpartijtje te houden (zie foto bij hotels)

Dag 11: woensdag 19 april 2000

Na het ochtendritueel gingen we eerst en vooral informeren naar de vertrekuren van de bussen naar Caïro. Het busstation ligt achter Hotel Abu Simpel en is nog een ferme wandeling ver. Met onze inkopen in de hand stapten we tot aan ons hotel waar we een taxi namen, tot aan Philae Island, onze enige bestemming van de dag.

Voor 15 pond geraakten we er en daar begonnen de onderhandelingen met de chauffeurs van de boten. Je kunt alleen maar per boot naar het eiland, wat dacht je dat een eiland was... Die gasten hebben dus een monopoliepositie en profiteren daarvan om het maximum uit de kan te halen. We geraakten er op den duur uit voor de ronde som van twintig Eg £ voor zeven personen (er ging nog een koppel mee). Ze beloofden dat ze ons terug zouden brengen voor die prijs maar ik had er mijn twijfels over omdat ze zo moeilijk deden bij de onderhandelingen.

We hadden maar een groot half uur op het eiland wat genoeg is om alles te kunnen zien maar niet voldoende is om ervan te kunnen genieten. Op het afgesproken uur lag de boot er nog, maande de chauffeur ons aan tot haast maar wij treuzelden om nog wat extra te kunnen genieten van het uitzicht. Uiteindelijk vaarden we alle zeven terug mee naar het vasteland.

Buiten de toegangspoort van de ferry's zagen we een taxi staan. De man moest een vrachtje voeren maar beloofde direct terug te komen om ons naar ons hotel te voeren voor tien pond. Terwijl we stonden te wachten doorliepen we toch eventjes, om ons bezig te houden, de souvenirwinkeltjes. Katrien en ik zagen plotseling een leren Nubisch masker hangen dat ons verschrikkelijk aanstond. Van de gevraagde prijs konden we nog een heel stuk afknijpen zodat we het maar kochten. Het hangt nu aan de muur tussen exemplaren uit Sri Lanka, Turkije en Guatemala. Er zullen er nog bijkomen, daar ben ik zeker van.

In ons hotel laadden we onze bagage op en namen een taxi tot aan het busstation. Het werd blijkbaar een dag waarop we ons overal rond lieten voeren. We worden lui…

We waren tegen twee uur present, ruimschoots op tijd omdat de bus er pas anderhalf uur later zou arriveren. We doodden de tijd met spelletjes en met elk op toer eens te gaan wandelen om brood, water en fruit te kopen.

We reden drie uur non-stop en mochten dan tien minuten de benen strekken en vlug een sigaretje roken. De volgende drie uur zaten we weer op de bus en pas om halftien kregen we uitgebreid de tijd om naar het toilet te gaan, wat te eten en te drinken. Thee, soep en chips gingen door onze slokdarm.

Dan was het proberen te slapen tot de volgende morgen.

Dag 12: donderdag 20 april 2000

We zagen voor de tweede maal Cairo, ditmaal 's morgens om vijf uur. Heel vroeg dus en nog niet veel volk op straat. We werden afgezet op Midan Tahrir waar ik al goed mijn weg kende. Terwijl ik de rest van de compagnie achterliet op het voetpad, wilde ik een poging wagen om een hotel te vinden waar we allemaal samen in één kamer konden slapen. We waren het nu al goed gewend. Hotel Magic vraagt 20 pond per persoon maar heeft geen kamers die groot genoeg zijn voor ons allemaal. Het andere hotel dat ik kende van vroeger was te ver om te gaan kijken zodat we ons maar tevredenstelden met Hotel Ismailia, ons hotel van de eerste dagen.

Tegen zes uur zaten we al boven in de receptie maar we moesten daar blijven wachten tot halftien tot er twee kamers vrijkwamen. Dat duurde en duurde vooral omdat we moe waren. We kregen dezelfde triple kamer maar een andere dubbele en sliepen een uurtje om uitgerust aan onze voorlaatste dag te beginnen.

We namen een douche om fris te zijn (voor de rest van de dag? zal wel niet) en gingen nogmaals geld afhalen in de bank met onze VISA-kaart. Het Nile Hilton hotel (naast het Egyptian Museum) heeft een mooie binnenkoer waar verschillende winkels gevestigd zijn en waar ook een bank is.

Zelfs de meest fundamentalistische moslim ontsnapt er niet aan. Er is een McDonald in Caïro, zelfs niet ver van ons hotel. We hadden het de kinderen al enkele dagen beloofd dat we eens lekker Westers zouden gaan eten. In Luxor was het er niet van gekomen en dan moest het nu maar. Ze werden stilaan de kofta's, kebabs, spaghetti's en pizza's beu en wilden wel eens iets herkenbaars. Tweede reden was dat Katriens zuster in Kortrijk in de McDonald's werkt en we beloofd hadden een onderleggertje mee te brengen.
Zelfde systeem en zelfde fastfood als bij ons. Zelfs de smaak van het vlees, de cola en de desserts zijn identiek hetzelfde.

Ons doel vandaag was eerst en vooral de Citadel die ik op mijn vorige Egyptereis niet had bezocht. Het imposante bouwwerk ligt aan de andere kant van de stad zodat we maar een taxi namen (15 pond) maar waar we ter compensatie allemaal studentenkorting kregen. Elk slechts 10 pond om onder andere de Mohammed Ali Moskee te bezoeken. Vrouwen mogen niet met blote bovenarmen en/of blote benen wandelen zodat Katrien een soort cape over haar schouders moest hangen. Van die fotogenieke vrouwelijke Zorro zie je hiernaast een foto.
In de Citadel bezochten we ook nog het oorlogsmuseum buiten en binnen en vlogen we daar buiten.

Ik vreesde Khan-el-Kalili, de grootste en oudste bazaar ter wereld, niet onmiddellijk te voet te vinden. Volgens mijn ervaring met het lezen van plannetjes, het gebrek van verstaanbare straatnaamborden en het krijgen van uitleg van plaatselijke bewoners; moeilijk te doorgronden. En omdat de rest van het gezelschap het weeral warm had en moe was - het is immers een heel vermoeiende reis - besloten we maar om een taxi te nemen tot aan de toeristische souqs. We hebben er maar een klein stukje van gedaan en jammer genoeg was het niet het meest interessantste. Op mijn vorige reis had ik me laten leiden door een Egyptenaar die alle steegjes kent en me naar de boeiendste hoekjes kon meenemen. Dat is het ideaal maar dat zat er nu niet in.

Nogmaals met de taxi gingen we naar ons hotel. De fitsten onder ons gingen met de trap naar boven maar Ilse was moe en ze wilde liever de lift nemen. Hoewel we dat al meerdere malen gedaan hadden bleef het een hele bedoening. Eerst moet de buitenset deur dicht, dan de binnenste (halve deur)… en dan maar hopen dat ook alle andere deuren op alle andere verdiepingen ook dicht zijn. En toen liep het mis. Tussen twee verdiepingen bleef de lift plots staan. Gelukkig kwam iemand uit het hotel Ilse en ik redden zodat de paniek niet kon escaleren. We waren geleerd en zouden de volgende keer allemaal weer met de trap gaan, hoe warm of lastig het ook is en hoe moe we ook zijn. Eenmaal boven betaalden we onze schulden. We hadden immers vanmorgen niet kunnen betalen omdat we geen ponden meer hadden en eerst nog moesten wisselen.

We hadden vanmiddag warm gegeten en besloten de avond maar met een shoarmabroodjes met cola. Eenentwintig pond (vijftig BEF per persoon) kostte ons deze culinaire lekkernij.
Na een avondlijk telefoontje gingen we tegen kwart voor tien onze kamers opzoeken, verbroederden nog eventjes en gingen elk onze eigen kamer opzoeken om te slapen.

Dag 13: vrijdag 21 april 2000

Omdat we twee kamers hadden moesten we van 's morgens vroeg al afspraken maken: om 8 uur in de ontbijtzaal.
Een uurtje later constateerde ik in de bank dat ik mijn pas vergeten heb en dus nogmaals naar het hotel moest. Ondertussen ging Katrien al met de drie kinderen aanschuiven aan het Egyptian Museum. Zij geraakte binnen met haar studentenkaart
Maar toen ik een kwartiertje later hetzelfde wilde proberen lukte het me niet. Natuurlijk had Katrien ook betaald om foto's te mogen nemen.

Het was immens druk in het Museum en vooral in de kamer van Toetanchamon was het dringen. De kinderen hadden ook hun fototoestel mee maar van die wegwerpcamera's ben je nooit zeker. Natuurlijk ging er een flash af en kwam een bewaker woedend zeggen dat foto's mét flash niet mochten. Gelijk had hij maar we hadden er niet om gedaan. Schitterende masker en schitterende sarcofagen.

De Mummy Room had ik ook nog niet gezien zodat we verplicht waren elk 20 pond te betalen om de overblijfselen van enkele eeuwenoude farao's aan een kritische blik te onderwerpen. Indrukwekkend. Daar mag je geen foto's nemen.
We deden op ons gemak de rest van de zalen en namen hier en daar nog een foto tot het bijna fataal afliep voor mijn dochter. Het toestel van Ilse flashte nogmaals en de bewaker kwam zeggen dat hij het zou afnemen. Ik moest mee naar de hoofdbewaker, zei hij. Proberen uit te leggen dat het de foto's van een kind waren en dat haar hele reis er op stond, al haar souvenirs… het hielp niet. We wandelden door enkele gangen maar hij vond niemand, werd het beu en gaf me uiteindelijk het toestel terug. Opluchting alom.

Om kwart voor één stonden we; tevreden en onder de indruk van het Museum, terug buiten. Voor de laatste keer in Egypte gingen, onze status respecterend, naar de Hilton waar we nogmaals Kosjeeri aten. Daarna gingen we nog wat wandelen en inkopen doen (meloen, Egyptische sigaretten, muntjes, melk, yoghurt, koeken) en gingen alles op onze kamer leggen.

Tussen halfdrie en halfvijf hielden we ons bezig met spelletjes op onze kamer en waren weemoedig over het nakende afscheid.

We deden nog een korte avondwandeling en aten heel lekker shoarma uit het vuistje. Om onze laatste avond toch nog wat feestelijk te laten verlopen gingen we een typisch café binnen (de eerste keer) waar ik me liet overhalen om een waterpijp te bestellen. Ik had het vroeger al wel geprobeerd en het was me nooit heel goed bevallen maar ik gaf de kinderen hun zin. Elk op toer mochten zij ook een poging doen om rook aan het apparaat te ontlokken en het lukte slechts met wisselend succes.

We gingen naar onze kamer, maakten onze rugzakken en gingen supervroeg slapenwant we moesten rond middernacht weer opstaan en … ontbijten - het was immers inbegrepen in de prijs. Ik had (uitzonderlijk) mijn wekker niet gehoord en Katrien en de kindjes kwamen elk om beurt kloppen - uiteindelijk zelfs met de haarborstel - om me wakker te krijgen. Ik heb een gerust geweten en slaap overal door, weet je. Tenslotte zijn we er in geslaagd om tijdig buiten te geraken en redelijk vlug een taxi aan te klampen. We arriveerden rond tien uur in de luchthaven.

Het werd nog lang wachten tot twee uur de volgende morgen toen we mochten inchecken en na een tussenstop in Milaan arriveerden in

 Dag 14: zaterdag 22 april 2000

Zaventem waar een deel van Katrien familie maar ook Ilses moeder ons stond op te wachten. Iedereen was blij. Wij omdat we een onvergetelijke reis hebben gehad en zij omdat we terug waren.
Wordt vervolgd.

 ETEN

Te krijgen:

enkele voorbeelden

Broodjes bakkerij : Luxor (dagelijks verse sandwiches:koekjes (al dan niet bedekt met sesamzaadjes) of gevuld met dadels of met appels
Chicken casserole
Shish Kebab : stukjes vlees gebakken op spies, geserveerd zonder saus, met een beetjegestoofde groenten
Shish tawok : idem maar met sausje
Kebab Halla (stoofpotje)
Kofta : lamsgehakt, gebakken op een spies - zeer lekker
Moussaka : gestoofde aubergines in sausje, geen vlees
Pizza's (marguerita, mushroom : lekker - op krokante bodem
Spaghetti bolognaise : saus bevatte enkel vlees, geen tomaten / Oplossing : ketchup toevoegen
Steak : kleine malse stukjes lamsvlees
Escalope panee (gefrituurde schnitsel)
Shapshouk( potje kebab met onions…)
Dahoud basha (kofta met look, onions)
Mcdonald's (MacRoyal, Big Mac) : smaakt zoals McDo bij ons
Shoarma, als bij ons
Kosjeeri (vegetarisch gerecht)

FRUIT
Bananen -Appels - Watermeloenen - Sinaasappels