REISSCHEMA

Kostenplaatje (per persoon) - afgerond

vervoer	TGV Lille-Paris	22 €
vervoer	vlucht Paris - Bangkok (heen en terug) - taxen inbegrepen	750 €
onkosten	onkosten ter plaatse	220 €
vervoer	TGV trein Paris-Lille	22 €
	totaal	ongeveer 1014€

Daarin zijn inbegrepen: telefoons (dagelijks vanwege de gezondheidstoestand van mijn ma van 88 jaar - goedkoop), mails (dagelijks en goedkoop) hotels (goedkoop), eten (zeer goedkoop), vervoer (redelijk), toegangsprijzen (redelijk), uitstappen (duur) en souvenirs (goedkoop).
Extra meegenomen: kledingbudget 125 € (alles is daar xmaal goedkoper dan in België en de kinderen moeten toch tegen het nieuwe schooljaar andere kleren en schoenen hebben). Eigenlijk hebben we daar zo'n 250 euro bespaard die dus van het totale budget zouden mogen afgetrokken worden... maar zo kunnen we nog uren doorgaan.
Zijn niet inbegrepen: fotomateriaal, annulatieverzekering

Medicatie: Thailand is over het algemeen gesproken malariavrij. Alleen in de grensgebieden met Cambodja en Myanmar is het oppassen, net als op de eilanden. De toeristische route is veilig. Wij namen geen medicatie maar slikten wel iedere dag onze Vitamine B, gebruikten muggenstick en trokken 's avonds lange mouwen en een lange broek aan.

Dag 1 : zondag 3 augustus 2003

Kwart na zes op en een half uurtje later door Koen, schoonbroer van Katrien, naar Rijsel gevoerd in Lille Europe op de Thalys stapten die ons in een klein uurtje naar Paris Charles de Gaulle zou brengen. We moesten wel wat zoeken naar de juiste plaats (CDG is verschrikkelijk groot en ingewikkeld) maar om 11 uur 30 stipt vertrokken we voor de lange vlucht naar Bangkok. We kregen lunch (Katrien en de kinderen verlangden daar al wéken naar) en arriveerden na een vlucht van een goede zes uur in het sjieke Abu Dhabi. We hielden ons daar een drietal uur bezig in de ultramoderne luchthaven en vertrokken dan naar

Dag 2 : maandag 4 augustus 2003

Bangkok waar we tegen half tien arriveerden.
We lieten ons visum (gratis) in ons paspoort nieten, haalden onze bagage op en stonden om 10.30 te wachten op Airport Bus 2 die ons voor 100 Baht per persoon naar het centrum zou brengen. Het is nu in Bangkok.

Om half twaalf waren we in Kao San Road. Ik liet Katrien en de kinderen met een drankje en een hapje achter en ging op zoek naar het guesthouse dat ons door diverse mensen op het Wegwijzerforum werd aanbevolen. Ik vond heel gemakkelijk, na tien minuten stappen, het guesthouse en ging terug om de rest van de bende op te halen.

We probeerden eventjes te rusten maar de adrenaline ruistte door onze aderen en na een uurtje gingen we tegen 14u30 maar weer de straat op om te gaan eten in een parallellstraat van Kao San Road. Ik vond het er leuk omdat je alle gerechten in bereide vorm ziet zodat je op voorhand wel een heel klein beetje weet wat je zal krijgen. Of het spicy is moet je dan wel nog afwachten... De gemiddelde gerechten kosten 20-25 baht: fried noodles, rice with chicken, rice with sea fruits, rice with spicy calamares. Met de drank erbij lagen we aan 215 baht...

Om kwart na drie stonden we in de straat die ik meer en meer begin te haten maar ja, de kinderen zijn mee, hé. Kao San Road is het summum voor de doorsnee toerist om te shoppen (de echte Bangkokkenner weet waarschijnlijk tientallen betere plaatsen...)
Anderhalf uur heeft het geduurd voor Ilse haar enorme bos haar in vlechtjes had laten doen en het duurde nog een uur langer voordat Camille haar dreadlocks had. De meisjes kregen hun nieuwe kapsels voor 1000 baht. Iedereen was moe, het wachten duurde lang en het deed pijn aan hun haar.
Gelukkig had ondergetekende het schitterende idee om van een straatventer twee Green Teas (10 baht each) te bestellen. We hadden iets heel anders verwacht maar de venter vulde een grote beker met ijs, deed daar een schep groen spul op en mixte het met zwarte bolletjes. Iedereen keek raar maar de eerste slok was heel lekker. Dus nog drie Green Teas besteld...
Na de eerste slok smaakte het romige, geparfumeerde spul al heel wat minder en na de derde slok was iedereen het beu. Ik gebruikte dan mijn rietje om de zwarte bolletjes uit de substantie te vissen waarna een regelrecht zwartebolletjesgevecht ontstond. Tot grote hilariteit van alle omstaanders.

Ondertussen was er een tropisch onweer losgebarsten en moest iedereen schuilen voor de niet ophoudende regen. Nadat de haren goed gelegd waren, informeerden we het thuisfront via mail dat we goed aangekomen waren aten we snacks op straat (spiezen met kippelever, kippeboutjes, noodles met spicy balls en calamares) en gingen we in de 7 Eleven (middelgrote supermarkt, 24 uur open en overal te vinden in Thailand) melk kopen om al dat pikante gedoe wat te neutraliseren.

We gingen naar de kamer en Katrien ging slapen. Ik stapte voor de zoveelste maal nog eens de weg terug naar Kao San Road om te telefoneren. In het hotel waren alleen maar dure blikken bier te krijgen, dus bracht ik een slaapmutsje mee van de 7 Eleven. De kinderen hadden nog wat problemen met hun deur die niet goed sloot en tegen 22 uur lagen we allemaal te dromen van al het moois dat ons nog stond te wachten.

Dag 3 : dinsdag 5 augustus 2003

Zeven uur op, acht uur ontbijt (weinig keuze: American breakfast is 60 baht ( toast en coffee en eieren en ofwel ham/sausages/bacon) - gewone toast 15 baht, koffie of tea ook). We hebben daar een half uurtje leuk gebabbeld met ene Wilfried die ik een paar weken ervoor had leren via het Wegwijzerforum en gingen met een taxi-meter naar de Northern Bus Terminal (spreek uit Moschit en ze verstaan je). We betaalden 83 baht en stonden na een half uur waar we wilden zijn. Tegen 10 uur kocht ik tickets Bangkok-Lopburi (100 baht per stuk) en tien minuten later waren we al weg. Goede timing, al zeg ik het zelf. We kregen een gratis watertje op de goede bus met een gevaarlijke chauffeur.
Om half een stonden we in Lopburi Busstation. We verbaasden ons over een ronde regenboog (jawel, een ronde - zie foto hieronder) en probeerden daarvoor een min of meer wetenschappelijke verklaring te vinden. Natuurlijk lukte ons dat niet. We lieten ons met een grote pickup naar het hotel van onze keuze voeren.

Om kwart voor twee zijn we gaan wandelen en aten enkele hapjes langs de weg: bananespiezen, donuts en een soort platte taart met marsepein.
We bezochten

Wat Phrang Sam Yot
Prijs: 30 baht per persoon. Op 15 minuten wandelen van Hotel Asia.
Het fotobeeld bij uitstek van Lopburi. Drie typische Khmer-Lopburistyle torens die de hindoeistische Shiva, Vishnu en Brahma drie-eenheid voorstellen. Het hele domein is overrompeld door tientallen aapjes die het wel wat sfeer bieden maar toch niet altijd even onschuldig zijn. We zagen een aap bij de ingang op een vrouw haar hoofd springen (zij kon er niet mee lachen) en een ander aapje sprong achterop PJ's rugzak. Eventjes schrikken maar dat was ook alles.
Binnen in de torens is er, uitgezonderd enkele overgebleven reliëfs onderaan de pilaren, niet veel te zien.
Zeer de moeite waard om te bezoeken. Tussen de ruïnes is er een mooie, oude en grote zittende Buddha te zien.

We stapten langs de spoorweg tot aan het Railway Station om te reserveren voor overmorgen. Ik kreeg een uitgebreid uurrooster mee van alle treinen tussen Bangkok en Chiang Mai die in Lopburi stopten maar kreeg te horen dat ik nu nog niet kon reserveren voor de trein die ik wilde. Ik moest morgen terugkomen. Oké, dat doe ik dus.
We bezochten nog de

Wat Phra Si Rattana Mahathat
Prijs: 30 baht per persoon.
Om half vier gingen we dit domein dat heel wat groter is dan het vorige binnen en zagen gelukkig geen aapjes. Rustig kuieren omdat we er bijna helemaal alleen waren. Gelukkig maar voor Ilse die haar spiksplinternieuwe broek uit de Provence verder en verder hoorde scheuren. Katrien deed haar best om haar zo goed als mogelijk op te lappen maar toch bleven de scheuren komen.
Verder was er in deze Wat niet veel te zien.

We verlieten de site en passeerden, op weg naar ons hotel, het Tourism Office van Lopburi waar we een mooi stadsplannetje en een interessant foldertje met uitlegkregen.

In ons hotel verkleedde Ilse zich en verfristen we ons allemaal.

Enkele huizen verder vonden we een Internetcafé (20 baht/uur). We konden allemaal mailen maar het ging verschrikkelijk traag.
De afspraak was dat met we ons vieren (PJ, Camille, Ilse en ik) dagelijks (zouden we toch proberen) elk 15-20 minuten zouden mailen: overbodige mails verwijderen, inkomende mails lezen en beantwoorden en nieuwe korte mailtjes opstellen. Ondertussen stuurde ik ook naar diverse mensen op het thuisfront een kort verslagje van onze dag.

Op de terugweg naar ons hotel kochten we een zak popcorn voor 10 baht en wandelden terug door de eetkraampjes aan de overkant van de straat. Eventjes verkennen om morgen daar eens aan die typische stalletjes te gaan smullen. Een van onze vaste agendapunten 's avonds was altijd het bezoeken van een supermarktje waar we brikjes of flesjes melk kochten voor de kinderen (38 baht voor 6 brikjes), koekjes om de volgende dag de honger tussendoor te stillen en wat bier.
Om half negen waren we op de kamer, deden we een wasje en vervolledigde ik dit dagboek. Ik moest de belevenissen van de vorige dagen overschrijven op een nieuw aangekocht schrijfboekje omdat ik zo slim was geweest al mijn schrijfboekjes thuis te vergeten...

Dag 4 : woensdag 6 augustus 2003

Zoals gewoonlijk om acht uur op en om negen aan de ontbijttafel. Alles was apart te bestellen (eieren, toast, koffie, worsten...). We werden bediend door Tante Martine (inside joke, sorry) en gingen daarna op stap naar

Wat Sao Thong Thong
Niet speciaals, vlug vergeten dus maar

Een half uurtje later stonden we aan

Chao Phraya Wichayen
Entree. 30 baht per persoon
Alleen maar muren overgebleven maar het is duidelijk dat hier veel Westerse architecten aan het werk waren. Toch is er niet veel te zien en dus weeral wat ontgoochelend.

Om 11 uur stonden we aan de Central Market waar we alleen fruit, groenten, vlees en vis vonden maar geen souvenirs. We kochten een heel grote watermeloen (ter plaatste voorgesneden, 20 baht), een trosje druiven (20 baht) en een kilo lichi's (5 baht). We stapten terug naar Chao Phraya Wichayen waar we zonder problemen voor de tweede keer binnengeraakten en lieten het lekkere fruit ons smaken.

We stapten de koele ruimte van de Thai Military Bank binnen, trokken een wachtnummertje en kregen de beste koers van de hele reis (47,27 baht voor 1 euro). In de luchthaven hadden we niet gewisseld omdat we nog wat bahts over hadden van een vorige reis en omdat je daar de allerslechtste wisselkoers van Thailand krijgt.

Het was kwart na één. We hadden al veel gestapt en gezweet en gingen eventjes rusten op onze kamer. Het personeel had verse handdoeken en nieuwe zeepjes gebracht. Het douchen deed deugd en het beetje rust in die erbarmelijke hitte was nodig.

Tegen half drie staken we de straat over en belandden in

Phra Narai Ratchaniwet
Entree: 30 baht per persoon
Zeer groot domein, goed onderhouden en redelijk de moeite. Het museum is extreem mooi: een mooi geschiedkundig overzicht van alle Thaise stijlen: Khmer-Lopburi-Ayutthaya. De zaal boven gaat volledig over King Mongkut die zijn hele leven (en een groot deel van zijn rijkdom) besteedde aan het laten restaureren van alle boeddhistische heiligheden. In de kelder is er een doodgewone tentoonstelling over de Prehistorie. Oei, het was tien voor vier en ze kwamen zeggen dat ze wilden sluiten.... Toch bijna klaar.

Ik was efkens mijn richtingsgevoel kwijt zodat we een half uur rondtsjoolden. We konden de pijn sussen met enkele kokospoffertjes en enkele oliebolletjes met honig. Al dat lekkers spoelden de kinderen door met blauwe (bosbessen) en roze (lichi's) fanta's in zakjes. De verkopers doen een handvol ijs in een zakje en kieperen daar de frisdrank in. Zo kun je doorwandelen terwijl je je inwendig verfrist. Een frisdrank kost gewoonlijk 10 baht langs de straat.

Iedereen werd een beetje moe. Ik zette ze allemaal af aan het hotel en wandelde nogmaals tot aan het station om de trein voor morgen vast te leggen. Het probleem dat ik gisteren had (niet kunnen reserveren) werd opgelost. De trein die wij wilden (een ordinary) kon niet gereserveerd worden: we moesten gewoon op tijd zijn en er zou plaats genoeg zijn. Verloren moeite dus weeral. Ik terug op weg naar het hotel maar toen ik halfweg was begon ik me te bedenken 'als er nu toch eens geen plaats is, wat dan?'. Ik terug naar het station waar ik dan maar een minder ordinary trein boekte. Ik betaalde 153 baht per persoon voor trein nr 101 van 9u20. Oef, eindelijk was ik op mijn gemak.

Ik haalde iedereeen op en we wandelden door de braderiestraat (de meisjes konden natuurlijk niet weerstaan aan de tientallen kraampjes met oorringen) naar de straat van het station waar we gingen eten. Om 18u30 zaten we aan tafel en verorberden we fried fish, soup met shrimps enz. We deden inkopen voor vanavond (melk) en brood en choco voor de treinreis van morgen.

Na lang zoeken moesten we jammer genoeg vaststellen dat we hier géén telefoon vonden en emailen was hier ook een probleem. In de eerste twee internetcafés kon je alleen games spelen, in de derde ging het te traag maar in de vierde lukte het. Oef. Eindelijk. Alles leek goed in Kuurne en Kortrijk.

Om half tien zaten we op de kamer waar we de (in Thailand gekochte) cadeautjes voor Camille en Katrien uitdeelden. De kinderen deelden hun zak popcorn maar de smaak was te anders dan die van bij ons zodat het vuilnisemmertje vlug vol zat.

Slaapwel

Dag 5 : donderdag 7 augustus 2003

Om zeven uur op, verjaardagzoenen, ontbijt en te voet naar het station.
Tussen 9u20 en 14u op de trein waar we veel verkopers met eten en drank zagen passeren. Het werd er al vlug te warm zodat ik me aan een deur ging zetten om te kunnen roken.
In Phitsanulop Railway Station namen we een pickup voor 50 baht naar de Bus Terminal waar ik tien minuutjes later al tickets kon kopen naar Sukhotai. Een aircobus kostte 32 baht, een gewone bus slechts 25. Ik koos voor de eerste mogelijkheid omdat we het al warm genoeg hadden gehad.

Tussen 14u50 en 16u op de bus.
In Sukothai stonden ons 3 touts op te wachten die ons allemaal naar hun guesthouse wilden meenemen. Een van die madammekes sprak een paar woordjes Nederlands en vertelde dat de eigenaar van Ban Thai Guesthouse een Belg was. De anderen probeerden haar na te zeggen: 'Mooi, mooi'.
Ik liet me uiteindelijk overhalen om met haar mee te gaan. We reden slechts vijf minuutjes en stonden in de voortuin van Ban Thai. De Belgische eigenaar (Ronny uit Menen) verwelkomde ons hartelijk maar niet opdringerig. Jammer genoeg had hij geen twee bungalows meer vrij. Hij kon ons slechts één bungalow en dan nog een triple in een lange gang aanbieden.
Ik hoopte toch twee bungalows te vinden, liet de rest achter en stapte een kwartier rond in de buurt. Ik verkende een drietal guesthouses maar ofwel waren die vol, ofwel hadden die ook niet wat ik wilde.
Dan maar terug. Ok, Ronny, we blijven hier

Het was ondertussen na 17 uur. We gingen ons opfrissen en dronken een verjaardagsaperitief voor onze twee jarigen. De Chang (55 baht), Chinese tea (10 baht) en de Cocoa Shake (15 baht) en Coffee Shakes (15 baht) gingen er vlotjes in.

We hadden zin om nog wat te wandelen en Ronny raadde ons de Night Market aan. Goed idee want langs daar ligt de CAT (naast de Post Office) waar we zouden kunnen telefoneren.

We vonden een proper restaurant (moet wel voor een verjaardagsmaal) en aten noodle dishes, rice met seafood, kip met baby mais en champignons en een fried vegetables met tofu. Alles samen betaalden we 460 baht.

We stapten door de Night Market, vonden de Post wel maar niet de CAT. Heel toevallig nog in een mooie, verlichte tempel binnengelopen. Door het marktje terug naar ons hotel waar we wel konden bellen. Ongelukkig nieuws voor mij: mijn moeder (88 jaar) was met een ernstige longembolie in het ziekenhuis opgenomen. Wat gedaan? Terugkeren of blijven?
We zien morgen wel. We staken de kinderen in bed en dronken nog een slaapmutsje en ontwikkelden verschillende strategiën en noodscenario's.

Dag 6 : vrijdag 8 augustus 2003

Ons ontbijt bestond vandaag uit banana pancake, 2 x french toast en een cheese omelette.
Goed gevuld stapten we enkele minutjes tot aan de grote baan waar een grote houten pickup ons stond op te wachten - je kan hem niet missen door het bordje Old Bus Terminal. Voor 10 baht per persoon brengen ze je in een half uur naar het historische domein.
Het zou een fietsdag worden vandaag maar Ronny had me afgeraden al te beginnen rijden van in Sukhotai stad. Die twaalf kilometer onder een brandende zon en op een loodrechte baan zijn héél zwaar en héél vervelend, had hij me gezegd.
Blij dat we geluisterd hebben: de dag zou al lastig genoeg worden.

We huurden vijf relatief nieuwe fietsen voor 20 baht per dag per persoon en peddelden tot aan de ingang

Sukothai Historical Park
Eerst even dit, er zijn vijf zones: de inner zone en dan nog eens vier zones die naar de windrichtingen genoemd worden.
Entree: 150 baht voor de vijf zones. Maar je kunt ook deel per deel betalen, bvb. 30 baht voor de Inner Zone, 40 voor de Southern enz... Natuurlijk komt een gezamenlijk ticket goedkoper uit. Ik vroeg vijf tickets, betaalde en weg waren we. We passeerden de ruïnes van het Royal Palace en het Museum maar stopten voor de eerste keer aan de

Wat Mahathat
Zeer ruime mooie Wat met enkele zeer mooie zittende buddha's en goed geconserveerde reliëfs onderaan de chedi's. Daarna stopten we aan

Wat Traphang Gnoen
Is niet zo makkelijk te vinden omdat alle plannetjes van Sukhotai Historical Park enkele bochten vergeten zijn te tekenen.- Volg gewoon de richtingaanwijzers in plaats van constant op je plannetje te kijken. Ik leerde het nog wel.

Plotseling stonden we aan een ticketoffice, dat van de zone links onder.
Qué pasa? Ik moest weeral betalen. Kon toch niet. Ik maakte me boos tegen dat madammeke tot ik tot mijn grote schande moest bekennen dat ik alleen tickets voor de Inner Zone had gekocht. Ik had betaald en geld teruggekregen zonder na te tellen. Na hard denken en rekenen klopte het nog ook. Dus nog maar eens 5 x 40 baht betaald.
Ronny had ons een leuke onderbreking van de hete fietstocht voorgesteld: zwemmen in een meertje. Daarvoor moet je wel tot uiterst links op je kaartje fietsen (indraaien aan Wat Mongkon) en kom je na een hele tijd een berm tegen op je rechterkant waarover je moet klauteren om uit te komen aan een vredig kunstmatig vijvertje (aan de Pra Ruang Dam). We hadden de berm niet gezien en een kwartier omgereden. In zo'n hitte en al een beetje moe , is zo'n ommetoertje zeker niet bevorderlijk voor de sfeer. Ilse had dan ook nog een doortrapfiets en we wisselden omdat het lichtjes bergop en tegen wind was. De opluchting was groot toen we uiteindelijk toch het meer vonden.
Kleren af en het frisse water in. Tussen half twee en half vier zwommen en picknickten we.
Welgezind stapten we weer op onze fietsen om vast te stellen dat Pieter-Jan een lekke band had. Ik vroeg - in gebarentaal - enkele keren wat ik moest doen en iedereen wees in de richting van waar we gekomen waren. Na slechts 200 meter stappen vonden we een velomaker. Geluk bij een ongeluk.
We kochten vijf flessen water en voelden plotseling dat we allemaal erg aan het verbranden waren. Vooral de billen hadden het er hard van. De insmeeroperatie kon beginnen. Ik betaalde iets van een 36 baht voor drinken en werk.

We reden terug langs Wat Monkon naar de Inner Zone waar we de rest van ons programma afwerkten.

Wat Sra Si
is een relatief mooie Wat met een vijvertje erbij waar we even op adem kwamen. We lieten een foto nemen van ons vijven door een vriendelijke Japanner die zijn werk heel goed deed

King Ramkhamhaeng Monument
vond ik alleen de moeite omdat er water te koop was. O ja, aan iedere Wat in Sukhotai zijn er toiletten te vinden, handig.

We reden naar boven (op het kaartje), staken een grote baan over en vonden de flauwe Wat Son Khao maar ook de héél mooie en speciale

Wat Sarasok
De Wat van de olifantjes zoals we hem noemden. Zéér mooi.
Voor het Museum waren we natuurlijk weeral te laat (sluit om 16 uur). Hadden we het maar eerst gedaan.

De fietsen moesten binnen tegen 18 uur maar we waren nog een uurtje vroeger.

Conclusie van de fietsdag: een van de toppers van onze reis. Héél ontspannend, zwaarder dan verwacht en allemaal goed verbrand. Zelfs wanneer de zon niet schijnt, bestaat het gevaar in een Roodhuid te veranderen.

Weer met de grote houten pickup naar de stad en vlug in de douche en met een dikke laag après-soleil op gaan eten in ons hotel.
De Thai Soup, een paar keer Indian Rice Beef (één met tofu) smaakten overheerlijk na deze heel aangename en tegelijkertijd vermoeiende dag.
We zaten ietsje vroeger in bed dan gewoon.

Dag 7 : zaterdag 9 augustus 2003

De crockies, banana pancake, french toast en omelette chicken deden ons deugd.
De eerste bus naar Ayuthaya komt om kwart voor zeven en de tweede om half negen. Die twee zouden, volgens Ronny, de beste zijn omdat ze relatief leeg zouden zijn.
Wel Ronny, we stonden om tien na acht aan de busterminal om te horen dat de bus vol zat. Wachten dus maar tot kwart voor tien. We doodden de tijd met kaarten, slapen, rondwandelen en ons vervelen. We kochten water, melk en koekjes voor op de bus.

De bus hield gelukkig een paar korte rookstops en stopte om kwart voor één een half uur om te eten. Wegrestaurants zijn over het algemeen niet mijn favoriete eetplaatsen en dit voorbeeld verstevigde mijn antipathie. Het bordje eten dat we kregen was spotgoedkoop (20 baht per persoon) maar was er dan ook maar naar. De kinderen vulden hun honger met watermeloen en worstjes.

Om 16 uur stonden we naast de Ayuthaya highway waar de pickuptrucks - ze beseffen tenvolle de hachelijke positie waarin je staat - misbruik maakten van hun monopolie en 150 baht vroegen. Het leek me veel te veel en ik probeerde te onderhandelen maar ditmaal lukte het me niet. Het is twintig minuten rijden naar het centrum waardoor de prijs toch wel gerechtvaardigd leek.
Niemand kende het mij door verschillende mensen aangeraden Iudea Guesthouse en we werden afgezet aan Ayuthaya Guesthouse. Een korte verkenning van het etablissement kon me niet overtuigen zodat ik er voor de zoveelste maal in mijn eentje op uittrok om iets beters te vinden.
Hotel Iudea (nog altijd aangekondigd als River Side View had maar één kamer meer, Tony's Place zat vol net als P.U. Aan de overkant van Ayuthaya GH is een nieuw etablissement (naam vergeten) dat 300 baht voor een double vraagt
Na een tijdje onderhandelen zijn we toch gebleven waar de pickup ons had afgezet.

Op vijf meter van elkaar zijn daar 3 guesthouses. Als ik rudimentair de prijsverhouding zou moeten schatten, zou ik zeggen dat wat in Old B.J. Guesthouse (net om de hoek) 30 baht kost, in P.U. Guesthouse (vijftig meter verder) 50 baht en in Ayuthaya Guesthouse 70 baht zou kosten.

We verfristen ons eventjes en gingen inkopen doen: melk, koekjes, een telefoonkaart van 300 baht. De kinderen lekten ondertussen met veel plezier aan een cornet (20 baht).

We gingen eten in Old B.J. waar we een extra goedkope maar heel lekkere maaltijd verorberden. De rijstschotels zijn verzorgd, de soepen zijn heel lekker en de vulling van de omelette mocht PJ zelf bepalen (champignons, tomaat...). Met aperitief en drank erbij kostte dit ons slechts 315 baht.
Ondertussen konden we genieten van free entertainment. Een man van het hotel had ijzeren spelletjes die op een bepaalde maniet in elkaar vastzitten en die je moet proberen uit elkaar te halen. Veel gefrons, gevloek en ongeloof bij de kinderen toen bleek dat het uiteindelijk relatief eenvoudig was. Ook met de goocheltruks hadden ze eerst wat moeite maar dan veel plezier.

In Ayuthaya Guesthouse maakten we gebruik van de telefoon om ons te verzekeren van de toestand in België.
We dronken nog een slaapmutsje in P.U. Guesthouse (heel proper, vriendelijk, goede service) waar ik de kamers ging inspecteren. Misschien morgen verkassen? Nee, laat maar: 300 baht voor een heel propere double. Net iets teveel. Om te slapen blijven we waar we zitten voor de goedkoop en ontbijten, drinken en eten kunnen we toch in de buurt doen.

Dag 8 : zondag 10 augustus 2003

De omelettes waren in trek vandaag (2 met champignons en 1 met kaas). Katrien at haar dagelijkse banana pancake in PU : zeer lekker.
Om kwart na tien begonnen we aan onze verkenning van Ayuthaya. We zochten naar

Wat Phra Meru
en hebben iets gevonden over het water maar het was waarschijnlijk niet de juiste tempel. De stad lijkt me groter dan het plannetje van de Lonely Planet laat vermoeden maar misschien is het jaren oude planntje wel niet meer accuraat. Het was niet echt verloren baan want we vonden sesamkoeken en bananen en moesten toch die richting uit.

Wat Ratburana (=Ratchabura)
Entree 30 b per persoon
Niet echt de moeite. Alleen enkele muurschilderingen te zien tussen de ruïnes.
Wat Ma Hat Hat aan de overkant hebben we zelfs niet gedaan.

We wilden naar de volgende Wat maar liepen hopeloos verloren. Het is mijn dagje niet om de kaart te lezen. Omdat het al zo verschrikkelijk warm was namen we een tuktuk naar

Wat Phra Si Sanphet
Entree 30 b per persoon
Was ooit de grootste van de stad en werd gebruikt als Wat voor verschillende koningen. Het is ook nu nog de mooiste met de drie grote chedi's die een heel goed voorbeeld zijn van de Ayuthayastijl. Heel gekend als toeristisch plaatje en goed fotografeerbaar. Olifanten lopen daar heen en weer met toeristen op hun rug. Nadat ze gedronken hebben spuiten ze dan hun passagiers nat. Ze lopen handje in handje (olifantentaal : slurfje in staartje) en doen de toeristen voor hen schrikken door met hun slurf in hun nek te wriemelen. Leuk om vijf minuutjes naar te kijken.

In de schaduw verorberden we daar onze lunch en spoelden die door met enkele flessen water

Wat Mongkhon Bophit
Entree gratis, naast de vorige
Nieuwe Wat met als enige attractiepunt een grote oude bronzen boedhha die nu met bladgoud is overdekt.
Naast de tempel is een souvenirmarktje (niks gekocht) met veel kraampjes waar je gratis kan proeven van fruit en snoepjes. De kinderen waren verlekkerd op een soort groene suikerspin.
Toiletmomentje voor iedereen.

Ik begon me stilaan beter te oriënteren (het werd tijd) en vond direct (proficiat, Chris) de weg die ons in een kwartiertje leidde naar

Chao Sam Phrayua National Museum
Entree 30 baht per persoon
Er zijn drie zalen (folk art en 2 historische zalen)
Niet zo mooi als in Lopburi, toch de moeite
we moesten buiten omdat het sloot om 16 uur

We zochten en vonden een tuktuk (40 b) tot aan de Pier waar we afgezet werden aan het

Chao Sam Palace
Het was na vier uur maar de bewaker liet ons toch nog binnen maar natuurlijk konden we alleen de buitenkant zien. Niet indrukwekkend maar toch geen tijdverlies.

We schaften ons vijf stukken watermeloen aan terwijl ik zocht naar een betaalbare boot om de rondvaart rond Ayuthaya te doen. Iedere 'driver' vroeg 500 baht voor een uurtje en ik kon uiteindelijk - what's it worth - afdingen tot 450 baht.
We vaarden langs verschillende mooie Wats, drijvende restaurants en genoten van de river scenery. De driver, chauffeur, stuurman of hoe je de mens of moet noemen die een boot bestuurt kende zijn werk en vertraagde bij iedere bezienswaardigheid om ons toe te laten foto's te nemen.

Om tien voor zes waren we terug aan de Pier. We wandelden en shopten nog een beetje op de Night Market die ondertussen al open was - vroeg zijn ze daar wel om te verkopen. We stapten een kwartiertje te voet naar ons hotel, namen een douche, spanden een wasdraadje op onze kamer en deden een wasje.

We gingen eten in P.U. waar PJ genoot van de Spaghetti Bolognese, Katrien van de soup met yellow curry, Chris van de soup met green curry, Ilse fried beef with vegetables in gravy sauce binnenspeelde en Camille noodles met fried beef mushroom and baby corn over rice verorberde. Lekker allemaal, een aanrader.

We stopten de kinderen onder en gingen nog een slaapmutsje nuttigen in B.J. waar ik dit verslag ook vervolmaakte.....

Dag 9 : maandag 11 augustus 2003

We namen ons ontbijt in B.J. (american breakfast 70 baht, cornflakes) maar de slechtse (niet gerezen) banana pancake van Katriens leven. Waarvoor onze excuses.

Net voor tien uur stapten we naar het busstation en zochten we naar een grote pickuptruck met een gele streep. Dat zou het vervoer worden naar Bang Pa In. We vonden niet onmiddellijk waar we moesten zijn en troffen natuurlijk een bijna volle bus. Pieter-Jan en Camille vonden het enig om op de (beschermde) achtertrede te mogen staan. Ilse en ik konden nog net zitten zodat ik iedereen in het oog kon houden. Het is redelijk fris zo van achteren maar je krijgt wel al het stof van de weg in je gezicht. We betaalden 10 baht per persoon en deden er een uurtje over.
Het was bijna middag toen we arriveerden in de busterminal van
Bang Pa In.
We waren langs de weg verschillende wegwijzers tegengekomen naar het Paleis zodat ik dan al doorhad dat onze bestemming niet op wandelafstand lag. Het was niet zo eenvoudig om vervoer te vinden vooral omdat Katrien graag heeft dat we allemaal samen blijven. We wurmden ons met zijn vijven in een trishaw en reden voor 50 baht de vijftien minuutjes tot aan het

Ban Pa In Palace
Entree 100 baht per persoon. Ik moest dan nog eens 100 baht deposit betalen voor het schreeuwlelijke hemd dat mijn blote schouders moest bedekken.
Tussen 12 en 14 uur slenterden we in het uitgestrekte domein waar de verschillende gebouwen een grote verscheidenheid aan stijlen demonstreren. Franse, Chinese en Thaise gebouwen staan door elkaar. Er zijn verschillende verblijven van koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen. De meestal rijke toeristen rijden door het park in gehuurde golfkarretjes (bwèèk). Wij genoten enigszins van het observatorium van waar je een mooi uitzicht hebt en apprecieerden meest de gouden WC's met een leeuwtje als flush.
In het domein peuzelden we onze watermeloen op en konden er weer tegen.

Terug buiten lieten we ons een kokosnoot kraken, dronken een paar flessen water en reden we terug naar de busterminal met een pickuptruck. Tegen drie uur zaten we weer op de grote pickup die ons voor 50 baht in een uurtje weer naar Ayuthaya bracht.
Pieter-Jan en ik zagen lijdzaam toe hoe de vrouwen moeiteloos een uur verdeden met shoppen. Ik werd er alleen bijgeroepen om te betalen. Het lot van de man, nietwaar.
Na nog een paar flessen water en een douche in het hotel staken we de straat over om in Tony's Place te aperitieven. Het is daar heel luchtig zitten, er is goede muziek en een grote snookertafel. Toch zou ik er niet willen slapen omdat de live music je waarschijnlijk enkele uurtjes uit je slaap houdt. Een man kwam mijn plannen vragen voor de volgende dag. Hij hielp me met concrete informatie en zei pas daarna, lachend, dat we ook met de taxi konden. Het half uurtje dat we daar zaten kwam hij me wel driemaal, weeral lachend, op de schouder tikken: 'I have taxi, you know'.

Om budgettaire redenen wisselden we van P.U. naar B.J. om te gaan ontbijten of avondmalen. Nu was het de beurt aan het kleinere B.J. waar we drie maal sweet and sour beef, een omelette en fried beef met vegetables bestelden. Weeral heel lekker. 260 baht verwisselden van eigenaar

De dames hadden nog niet genoeg geshopt zodat we nog eens tot aan de Night Market (tien minuten ver) stapten om daar een paar stukjes aan hun Thaise garderobe toe te voegen.
Tegen tien uur stopten we de kinderen in bed en gingen wij nog wat napraten in Tony's. Katrien ontdekte daar de Spy Wine Cooler, een inheems drankje dat het best kan omschreven worden als koude, bruisende wijn. Ze vond het heerlijk.

Dag 10 : dinsdag 12 augustus 2003

Om 8 uur gingen we ontbijten in P.U. waar het natuurlijk weer heel lekker was.
We pakten onze bagage in en stonden tegen half negen aan het busstation van Ayuthaya (op het einde van de straat aan de 7 Eleven) waar we binnen de vijf minuten het geluk hadden op de juiste bus naar Suphanburi te kunnen springen.
Het was wel een gewone bus zonder airco maar het was slechts anderhalf uur rijden (9u30-11 uur) voor 35 baht per persoon.

In het busstation van Suphanburi kochten we wat sandwiches en worstjes en moesten ook niet lang wachten om weg te geraken.

Tussen half twaalf en half twee reden we naar onze volgende bestemming met een ietwat betere bus (40 baht per persoon). We werden gedropt in het centrum, herkenden ons niet op het kaartje van de Lonely Planet en lieten ons met een pickup voeren tot aan het guesthouse van onze keuze in Kanchanaburi

Om half drie nuttigden we een frisdrankje in ons hotel en stapten te voet tot in het centrum waar we verschillende internetcafé's en oversea call mogelijkheden vonden.
We slenterden wat rond maar vonden uiteindelijk toch geen email. Alle internetcafé's in het centrum worden gebruikt om games te spelen en dat is dus niet waarvoor wij naar Thailand gekomen zijn.
Ons guesthouse is tamelijk ver van alles (klein minpuntje) zodat we ons met een pickup voor 50 baht lieten voeren tot aan Apple's GH (mijn tweede keuze in Kanchanaburi) omdat daar ook gele telefoons (Lenso) en internetcafé's te vinden zijn.
Pas om half zeven konden we eindelijk mailen.

We aten natuurlijk in ons hotel (fried noodles with vegetables 25 baht - fried noodles with gravy beef 25 baht - fried chicken tomato sauce 40 baht - savourly curry with chicken 30 baht - curry with beef 30 baht) en vonden het alle vijf berelekker.

Om 21 uur gingen Katrien en ik bellen (vijf minuten wandelen) terwijl de kinderen in het hotel bleven snookeren.

Dag 11 : woensdag 13 augustus 2003

De chocolate pancakes (25 baht), de french toasts (25 baht) en de french toast met bacon (50 baht - verschil in prijs is te groot voor dat klein beetje extra bacon) en de tea en coffee (15 baht) smaakten, wat dacht je.

We onderhandelden op straat met een tuktuk die ons naar het verste punt van onze wandeling zou brengen en ons dan op de terugweg in het centrum zou afzetten. Ik betaalde teveel (400 baht) maar ik had niet veel zin om lang te zoeken of te onderhandelen vandaag.

Wat Tham Mongkon Thong
Entree: gratis
Enkele trapjes naar boven en dan door grotten die niet voor claustrofoben geschikt zijn. Weinig te zien onderweg maar moet het gezegd dat de kinderen zich amuseerden?
De Wat is het best gekend voor de Floating Nun die al drijvende mediteert. Zelfs nonnen staan onder invloed van de commercie: de huidige floating nun drijft slechts voor groepen van minimum 20 personen of op persoonlijke aanvraag (tegen de belachelijke kostprijs van 200 baht). Aan zo'n religieuze afzetterij doen wij natuurlijk niet mee.

De chauffeur wilde ons voor 300 baht extra meenemen om ergens een tamme tijger te gaan strelen. Wat dacht je, ook niets voor ons

JEATH War Museum
Entree 30 baht
Het museum is een replica van een bamboohut waarin krijgsgevangenen verbleven. De muren zijn bedekt met foto's en krantenknipsels (ook in het Nederlands) van ex-gevangenen die later terugkeerden naar Kanchanaburi om te vertellen over de gruwel die ze meegemaakt hebben. Beetje veel leeswerk.

We vroegen onze chauffeur ons te brengen naar

Allied War Cemetery
Dit is een prachtig onderhouden domein met mooi uitgelijnde graven waar alle nationaliteiten door elkaar liggen. Het was veel te warm om er lang rond te wandelen.

Naast dit kerkhof ligt een Thais kerkhof dat verwilderd is maar waar toch mooie graven te zien zijn. Toen wij er gisteren eventjes rondwandelden was er juist een herdenkingsplechtigheid bezig. Naar ons aanvoelen was het ietwat te luidruchtig en lacherig om sereen over te komen.
Aan de overkant van de ingang van het Allied War Cemetery is een nieuw Oorlogsmuseum (60 baht) waar we niet binnen zijn geweest omdat het op den duur wel wat van het goede teveel zou zijn...
Ik betaalde onze driver (dacht ons nog een beetje te kunnen rondvoeren) zijn 400 baht.
We wandelden een half uurtje te voet naar het

World War II en JEATH Museum
Entree 30 baht per persoon
De verkoper van frisdrank vertelt je langs waar je binnen moet gaan.
Eerst kom je bij de originele oude houten Bridge over the River Kwai waarvan brokstukken gebruikt werden om een aanschouwelijke maquette te maken. Mooi zicht op de nieuwe Bridge.
Daarnaast heb je twee grote gebouwen van enkele verdiepingen hoog. In het rechtse zijn portrettengalerijen van Koningen en Koninginnen en zijn er veel wapens te zien.
In het andere zijn weeral dezelfde oorlogsfoto's en oorlogskaarten als in het eerste museum (we vonden nu zelfs Kortrijk terug!!!) te zien, een rij portretten van alle Miss Thailand tot nu toe, enkele skeletten en nog enkele heel kitscherige zalen.
Eigenaardig: overal staan spreuken geschilderd op de plafonds en hier en daar worden die uitgebeeld door sculpturen die op een heel vreemde manier aan het plafond bevestigd zijn.
Kitscherige beelden o.a. Stalin, Hitler, Mussolini, Churchill, Einstein...
Moraal van het verhaal: het eerste JEATH museum is het 'echte' maar misschien moet je wel de twee niet doen...

Het was slechts enkele minuten wandelen tot aan de nieuwe

Bridge over the River Kwai
gratis
Tussen de twee rails van het ene spoor liggen slechts enkele houten planken (breedte misschien 50 cm) waarover je van de ene kant van de rivier naar de andere kan lopen. Iedere tien meter zijn er links en rechts inhammetjes die je nodig hebt om tegenliggers te laten passeren. Naast het spoor en enkele ijzeren balken gaapt immers de diepe afgrond.
Wij waren er niet al te gerust in en riepen de kinderen na een paar minuten terug. Een klein beetje gevaarlijk.
En, zijn er nog niet genoeg doden gevallen aan deze met tragiek beladen brug?

Terwijl de meisjes weeral kleerwinkels zagen, trok ik tot aan het station om daar even rond te neuzen wat we eventueel nog zouden kunnen doen. Konden we over de Bridge rijden? Volgens de kinderen was dat onmogelijk maar ik, wijsneus maar ook ervaren rat, geloofde hen niet. Er zijn drie treinen per dag die over de Bridge rijden ('s morgens rond 6 uur, om 10.20 en om 16.35). Net toen ik aan het station was arriveerde die laatste. Ik was graag meegeweest maar het lijkt me een tijdrovende opdracht. Je moet immers meer dan een uur ver tot aan het volgende station en dan is het nog afwachten wanneer je terug kunt.
Als je meer tijd hebt dan wij, moet het echter de moeite zijn omdat je langs huiveringwekkende ravijnen rijdt.

De souvenirwinkeltjes waren schappelijk van prijs en lieten ons toe enkele kleine hebbedingetjes aan te schaffen.

We gingen te voet tot aan het hotel waar we een douche namen, aten en wiebelden op ons 'waterbed'.

Dag 12 : donderdag 14 augustus 2003

Om 8 uur op, ontbijt binnengespeeld en kamer betaald (2 overnachtingen, 2 ontbijten, 2 avondmalen en alle drank) : 1360 baht (remember 1 baht is ongeveer 1 oude BFR). Goedkoper kan bijna niet.
Tot aan de straat gewandeld en gewacht op de eerste pickup die wilde passeren. Het duurde wel twintig minuten voor we iemand konden strikken.
Het lukte ons uiteindelijk toch in de busterminal te geraken waar we direct op de volgende airco bus mochten. Die bracht ons voor 40 baht per persoon in 1 1/2 uur in Nakhon Pathom (rijden tussen 10u45 en 12u15)

Katrien was helemaal niet goed (hoofdpijn, misselijk, moe) zodat we ons op straat installeerden met onze rugzakken. Ze viel ter plaatse in slaap maar vroeg toch een plasticzakje. Ik wilde wachten tot ze een beetje beter was om een hotel te gaan zoeken en we lieten ze gerust. De motodrivers die naast ons hun standplaats hadden brachten Katrien een soort lippenstiftbuisje met een vicksachtig geurtje. Dat wondermiddel hielp eventjes maar daar kwamen de braakneigingen alweer.
Ik besloot toch maar naar het hotel te gaan omdat ze daar wel het beste kon rusten. Er stond één tuktuk (Katrien en PJ), de twee meisjes kropen achterop een moto (bèreleuk vonden ze dat) en ik nam plaats op nog een andere moto. We namen blijkbaar verschillende wegen want ik (laatst vertrokken) arriveerde toch als eerste aan het hotel. De meisjes waren PJ en Katrien gepasseerd en hadden entoesiast gezwaaid. Ik betaalde 2 x 30 en 1 x 20 baht aan de drie mannen samen

We waren om half twee op de kamer en we lieten Katrien een uurtje slapen. Ondertussen ging ik met de drie kinderen eten zoeken. We vonden superlekkere kleine loempia's (10 stuks voor 20 baht), een grote watermeloen en een soort worstebroodjes (5 stuks voor 10 baht). We smulden alles op in het park voor de grote Chedi.
Na een uurtje gingen we Katrien halen die al iets maar nog niet te heel veel beter was. Toch goed genoeg om op weg te gaan naar

Chedi Phra Pathom
Entree 20 baht
Groot domein met grote staande buddha vooraan en een grote liggende buddha aan de zijkant.
Je kan door poorten van de buitenste ring naar de binnenste ring wandelen. Daar is eigenlijk niet veel te zien maar we hadden het geluk dat jonge monniken in verschillende klasjes les kregen. Kleurrijke bedoening, goed voor mooie foto's en videobeelden.
We vonden een grotje met een 1000 jaar oude buddha (lelijk toegetakeld door de goudblaadjes die de mensen er op plakken als offergave) en een vierarmige Brahma. Een oudere monnik (vroeger politieagent) sprak ons aan omdat hij hoorde dat wij iets spraken dat op Nederlands of Duits leek. Hij wilde euro's wisselen. Voor mijn briefje van 50 euro gaf hij me tien briefjes van 5 euro. Misschien wilden ze in de bank zo'n kleine coupures niet aanvaarden? PJ en ik kregen van hem een oranje armbandje omgedaan aan ons rechterhand. Monniken mogen geen vrouwen aanraken dus kregen de meisjes en Katrien hun armbandje van een student aangedaan (aan hun linkerarm dan wel).
Langs enkele trapjes naar beneden vind je heel mooie muurreliëfs.
De monniken gingen, na hun les, allemaal iets drinken. Ik had ook zin in thee en schoof aan met de bedoeling enkele thee's te kunnen kopen. Misverstand: we kregen allemaal een bekertje pepsi met ijs en mochten niet betalen. Had ik eigenlijk wel verwacht (dat het gratis zou zijn, ja, maar ik wilde thee!!!)

We arriveerden op ons gemak tegen half zes op de kamer, douchten, dronken een aperitiefje in het hotel en bleven daar eten. Vergeten op te schrijven wat we gegeten hebben maar ik betaalde 455 baht voor eten en drinken samen.

Dag 13 : vrijdag 15 augustus 2003

Deze busdag begon om 8 uur met het ontbijt in ons hotel (255 baht) waarna we om 8u55 voor het hotel een bus vonden naar Bangkok.

Bus : 8u55 - 9u55 Nakhon Pathom - Bangkok Southern Bus Terminal (43 baht per persoon)
Taxi : onderhandeld met taxichauffeurs om ons naar Eastern Bus Terminal te voeren (400 baht samen- 1 uur rijden)
Bus : 11u - 14u30 bus Bangkok Eastern Bus Terminal - Ban Phe Pier (117 baht per persoon one way - ik betaalde dus 1170 baht voor 5 retourtjes)
goede aircobus (nonstop omdat er een WC is) met voor elk een sandwich en een pepsi on ice.

De bus van Bangkok naar Ko Samet vertrekt ieder uur vanaf 5 AM tot 20.30 PM
In omgekeerde richting is de eerste bus om 4 AM en de laatste om 19 PM

Ferry : tussen Ban Phe Pier en Ko Samet (50 baht per persoon one way - ik betaalde dus 500 baht voor 5 retourtjes).

Om terug te keren is er ieder uur een ferry van Ko Samet naar het vasteland, te beginnen om 8 uur 's morgens en ten laatste om 18 uur. Ticketjes voor de ferry had ik al op de bus gekocht. Vooraleer op de boot te stappen nog wat chips (boerenbedrog: slechts voor een derde vol, die zakjes!) en water gekocht en de entree voor het Nationaal Park (waarvan Ko Samet deel uitmaakt) betaald (180 baht per persoon). Voor dat geld krijg je een onnozel stickertje opgekleefd dat er na vijf minuten weeral afvalt. Op het water tussen 15 uur en 15u30.

Veel geld betaald vandaag voor het vervoer: bus 215 - taxi 400 - bus 1170 - ferry 500 en dan nog eens 900 voor Nationale Parks. Maar... overmorgen moeten we dan bijna niks meer betalen.

Het is een heel vlotte busdag geweest en ik had niet verwacht dat alles zo vlotjes ging lopen. We stonden vroeger op Ko Samet dan ik op voorhand voor mogelijk had gehouden. Alles verliep op wieltjes.

We stonden dus op Ko Samet

Aan de Pier van het eiland krijg je een gratis pickup naar de door jou gekozen beach. Ik koos voor Ao Hin Khoh, volgens de Lonely Planet de helft minder druk dan een paar andere maar toch met hagelwit strand.
We werden gedropt aan Naga (ziet er te duur uit) en we wandelden tot aan het volgende guesthouse. Tok's Huts had geen bungalows on the beach zodat ik maar alleen doorstapte om nog een paar mogelijkheden te gaan bekijken. Ik arriveerde aan Ao Dai Beach waar de Ao Dai huts 1500 baht voor een triple en 1000 voor een double kostten. Amaai, mijne frak, wat een prijzen! 'Bungalows on the beach' bestaan er blijkbaar niet. Ik had verwacht een hutje te vinden op het strand, op vijftien meter van de zee om 's morgens eerst vlug een plonsje te gaan doen voordat je gaat ontbijten (had ik meegemaakt in het Mexicaanse Tulum, zalig). Ik keerde vlug terug, deed nog een hotel aan met dezelfde prijzen en we belandden uiteindelijk toch in

Niemand installeerde zich ooit vlugger in zijn 'hotel' en niemand was ooit vlugger klaar om zijn zwemgerief aan te trekken: iedereen wilde zo rap mogelijk het zeewater in. Tussen half vijf en zes uur genoten we van het zalige water en van de propere hagelwitte stranden.

We trokken onze muggenbestendige avondkledij aan, deden toch nog muggenstick aan en gingen eten in Tok's.
Er waren een hoop andere gerechten te krijgen, dus werd het tijd om eens te veranderen van spijs. Alleen ondergetekende hield het bij het vertrouwde rijst met zoetzure saus. Katrien at een zeer lekkere steamed fish (100 baht), Pieter-Jan genoot van een pizza veggie (130 baht) en Ilse bestelde iets Japans. Dit laatste stond al vlug voor mijn neus wegens niet al te lekker.
Ik boekte met mijn laatste cash geld al onze boottrip voor morgen (400 baht per persoon) om zeker te zijn dat we plaats zouden hebben.

Twee of drie hotels verder konden we mailen (2 baht per minuut) en telefoneren (met een kaart van 320 baht - de bedriegers: het was een kaart van 300 baht). Het wisselen van euro's naar baht was ook niet zo'n succes omdat ze een woekerwisselkoers aanrekenden: slechts ongeveer 44 baht voor 1 euro. Ik rekende vlug uit wat we nog nodig zouden hebben en wisselde niet meer dan dat.

Dag 14 : zaterdag 16 augustus 2003

We moesten ons niet haasten want de boot vertrok maar rond 11 uur. Toch wilden we niet te laat opstaan omdat we nog eens in alle vroegte wilden genieten van de Zuid Chinese Zee.
Tegen kwart voor negen lagen we weeral te spartelen en hielden we het een uurtje vol.

De trip begon al goed: we moesten met al ons gerief een eind door het water stappen om aan de boot te geraken. We waren nat tot op ons T-shirt van voor we weg waren.

Gelukkig was het redelijk rustig op het eilandje zodat naast ons vijven er alleen twee Fransen aan boord gingen zodat het relatief intiem en gezellig werd.

We vaarden drie kwartier en stopten aan een plaats waar veel vis zou zitten. We kregen elk een plastiek rolletje in de handen geduwd met een lange visdraad aan. Onderaan hingen de noodzakelijke loodjes en aas en we konden beginnen. Na vijf minuten nagelbijten mochten we allemaal inhalen. "No fish here".
Een eindje verder deden we een tweede poging. De man van de boot zat naast mij en haalde de ene vis na de andere boven. En wij maar nagelbijtend zitten wachten met de draad op onze vingers om te voelen of ze beten of niet.
Het ijs was gebroken toen ik beet had en een mooie vis bovenhaalde. Dan volgden PJ, Ilse, Camille en na lang wachten ook Katrien. Oef, opdracht geslaagd. Iedereen was tevreden en gelukkig, ook de Fransen die erg lang moesten wachten op hun eerste vangst.

We mochten snorkelen en moesten gelukkig niet al te ver zwemmen om aan de koralen te geraken. Het water was op bepaalde plaatsen behoorlijk troebel maar soms ook helder. De koralen waren niet al te heel mooi en de vissen waren wel talrijk maar niet al te verscheiden van vorm en kleur. Ik heb het al véél beter gehad maar voor de kinderen was het een onvergetelijke belevenis.

We werden na een uurtje aan tafel geroepen en kregen elk een rijstschotel met scrambled eggs en mochten onze zelf gevangen en gebarbecuede vissen oppeuzelen. Smaakt nog eens zo lekker. Als nagerecht kregen we watermeloen en ananas à volonté.

We vaarden nog een stukje door en mochten weer een uurtje snorkelen. Zelfs Katrien waagde zich aan deze haar vreemde sport maar alleen omdat ze met haar twee voeten aan de grond kon. Diep kon het dus niet zijn...
Dat het daar zo ondiep is, was dan wel een nadeel voor Ilse die zich met handen en voeten stak aan een zeeëgel. Wenend van de pijn verscheen ze aan boord en werd geholpen door onze stuurman. Hij kwam eerst kijken en haalde dan een enorme schroevendraaier boven. Wat wa hij van plan?
Hij klopte met het handvat zorgvuldig naast de zwarte puntjes die overal te zien waren. Daardoor kwam er wat vocht vrij en daarop smeerde hij met zijn vinger een soort rode pasta. De verlammingsverschijnselen die Ilses handen vertoonden, verdwenen heel snel.
'No problem,' zei de lachende man 'but no water'. Wonderlijk genoeg minderde de pijn nogal vlug en na een uurtje deed alleen nog één vinger pijn en mocht ze terug het water in.

Op de terugweg stopten we nog aan grote watertanks waar haaien en andere heel grote vissen gevangen zaten. Het was daar relatief gevaarlijk lopen omdat de drijvende pontons verraderlijk heen en weer schommelden als er weer eens een boot toeristen aan kwam.
Iets na vieren waren we terug aan het strand en de meisjes wilden natuurlijk nog een uurtje zwemmen. Ze krijgen er nooit genoeg van. PJ trok naar de kamer en wij hielden ons wat bezig op het droge.

We aperitiefden in Tok's maar ik wilde persé nog eens elders gaan zien omdat we op de duur vast zaten op ons klein stukje strand. We vonden echter niets beters en bestelden in Tok's nog een kleinigheid (springrolls, cheese sandwich en een pizza om te delen).
Ik belde naar Bamboo Guesthouse in Bangkok om te verwittigen dat we morgen zouden terugkeren.

Ons slaapmutsje dronken we, goed ingepakt tegen de muggen, op het strand.

Dag 15 : zondag 17 augustus 2003

Toen we iets na zeven uur opstonden, regende het nog een heel klein beetje en lag het behoorlijk nat en modderig.
Na het ontbijt namen we de ferry van 10 uur, de bus van 11 uur en stonden om half drie in de Eastern Bus Terminal van Bangkok...

Daar kun je ofwel Bus 511 (5 baht) nemen naar Kao San Road maar ik achtte het risico te groot dat we met al onze bagage bijna niet op de bus zouden kunnen. Ik probeerde dan maar weer eens te onderhandelen met de taxichauffeurs. Moeilijke en zenuwslopende bedoening zoals altijd. Uiteindelijk kwamen we overeen voor 250 baht. Iedereen weeral content.

Om kwart na drie stonden we al op onze bestemming, Bamboo Guesthouse, en dronken we een theetje en een frisdrank om onze behouden terugkeer te vieren.

Om vier uur stonden we voor de zoveelste maal in Kao San Road om de rest van Katriens kledingbudget (gestart met 125 euro) op te doen. Veel tijd hadden ze er niet voor nodig. Enkele voorbeelden (Camille: zwarte broek 179, topje 89, puma schoenen 850, trui adidas 260, rokje 200, T-shirt 60, riem 50, turnbroek 150) - PJ: pet 99, Blur T-shirt 250, All Stars 630, broek 380, riem 50 - Chris: topje 150, broek 240, sandalen 280 - Ilse: broek 340 - Katrien: rok 200 - broek voor Ann 150 en waarschijnlijk ben ik nog wel een paar dingen vergeten.

Om 18u15 gingen we eten in het straatrestaurantje waar we nu al een paar keer gegeten hadden en gingen daarna mailen. Katrien had ondertussen voor de eerste kaar in haar leven last van buikkrampen en diarree zodat ik overal probeerde dicht bij een toilet te zijn. Eerst in het restaurant, dan in het email guesthouse maar ik zag dat het nog altijd niet over was...
Ondertussen begon Ilses vinger hoe langer hoe meer pijn te doen zodat we op zoek gingen naar een apotheker. We troffen in Boots een heel vriendelijke apothekeres die onmiddellijk het probleem diagnosticeerde. Ze peuterde er de ontstoken stekel uit, ontsmette het wondje heel goed en klaar was kees. Katrien zat kromgebogen op de vloer en ik snapte wat er loos was. Ik vroeg naar het toilet en het beterde weer efkens. Ze had nog juist genoeg kracht om een plakkertje op Ilses vinger te leggen en na een kwartiertje was de flinke meid weer de oude.

Wat dacht je? We waren in Bangkok en het begon natuurlijk weer te onweren. Gelukkig hadden we ditmaal allemaal ons regenjasje mee en bleven we redelijk droog.
Ik wilde persé nog eens gaan bellen en liep door de gietende regen, op zoek naar een Lenso-telefoonapparaat. Ik vond genoeg van die gele toestellen maar geen een werkte. Op de terugweg - ik gaf het bijna op - hoorde ik vanop straat echte bluesgeluiden. Verwonderd keek ik binnen en voor ik het wist had een man voor mij de deur opengedaan en stond ik op vijf meter van een vierkoppig bluesbandje: één Amerikaan en drie Thai. Ik bestelde een biertje en kreeg er maar een kleintje. Voor 60 baht mocht het wel een grote geweest zijn....

Katrien en ik stopten de kinderen in bed en dronken een slaapmutsje.

Dag 16 : maandag 18 augustus 2003

Onze laatste volledige dag Thailand begonnen we met een vroeg ontbijt.
We wandelden tien minuutjes en arriveerden om 10 uur aan

Wat Intharawikan
Entree: gratis
Dit is een enorme staande Buddha die helemaal overdekt is met bladgoud. Ik kocht voor Katrien en de kinderen ook een blaadje bladgoud als souvenir, niet om het tegen de Buddha te plakken.

Het begon behoorlijk te onweren en we schuilden een klein uurtje in een tempel (ter ere van een van de vele echte Buddha's) daar ter plaatse. Toen het onweer over was, wilde ik een taxi nemen omdat het behoorlijk ver wandelen zou worden vandaag. De eerste taxi die ik aanhield begreep me niet en de tweede had mijn plannetje nodig om te zien waar wij naartoe wilden. We mochten instappen maar na tien meter stopte hij. Hij wist het al niet meer. Ik toonde hem op het plannetje langs waar hij moest rijden - de hoofdstraten van Bangkok ken ik nu ondertussen wel - maar hij deed teken dat we moesten uitstappen.... Raar figuur.

Toen moesten we natuurlijk toch te voet gaan. Door de regenbui was het heel wat frisser en leek het me toch doenbaar. Bijna een uur goed doorstappen tot aan het

Rakom Fort
waar helemaal niets te zien is. Je mag er zelfs niet binnen.
Vijf minuutjes later stonden we aan de

Golden Mount
Ik had al sinds gisteravond een beetje diarree maar begon me het laatste uur nu ook nog misselijk te voelen. Ik liep op flanellen benen en had braakneigingen...en ook was er koorts bij.
Ik bleef dus beneden in de schaduw en had nogal vlug een toilet nodig.
De vier musketiers betaalden elk 10 baht om in het allerhoogste stukje binnen te mogen.

Wat Rajanadda
ligt enkele minuten meer naar het centrum, achter het beeld van Rama IV.
het is een heel mooie Wat met een houten zwart dak (héél speciaal in deze streken) en met 96 treden ga je tot op het hoogste punt.

Aan de achterkant van deze uitgestrekte Wat ligt een heel interessante

Amuletmarkt
waar de kinderen hun laatste zakgeld spendeerden aan mooie amuletjes, buddhabeeldjes en ander klein en goedkoop spul. Ik kocht nog voor elk van de drie kinderen een verrassing en voor Katrien een armband met buddhatjes in.

Langs de weg kochten we watermeloen en lekkere worstjes om toch een klein beetje onze honger te stillen. Het was ondertussen toch al bijna 14 uur.

Ik wilde tot aan Wat Phra Keo gaan, de grootste en mooiste van allemaal maar door een stom en gelukkig toeval arriveerden we aan een tempel die ik nog niet eerder gezien had

Wat Pho Phra Chetuphon (beter gekend als Wat Pho)
Entree 20 baht
meer dan zijn geld waard. Heel uitgestrekt met zeer veel mooie chedi's die er door hun veelheid aan kleuren, mozaïeken en grillige vormen misschien wel wat kitscherig uitzien maar in hun geheel toch wel indruk maken.
Hier staat ook de 2° grootste Reclining (=liggende) Buddha van Thailand.

We stapten tien minuutjes tot aan de mooiste Wat van Zuid-Oost-Azië en het Koninklijk Paleis om vast te stellen dat het al een half uur dicht was. (openingsuren: 8.30-15.30)
Het museum op een tweehonderd meter daarvandaan was dicht omdat het maandag was. Dachten we.
Soit, dan komen we morgenochtend maar terug.
Het was een half uur stappen en iedereen zag het zitten om te voet te gaan. Ik had ondertussen wat gehaktsnacks gegeten op straat en voelde me al een heel klein beetje beter.
De eentonigheid van de lange straten werd gebroken door zakjes veelkleurige fanta.

We arriveerden om kwart na vijf aan het hotel, namen een douche, kleedden ons om en ik dacht het tij te kunnen doen teren door een blikje Chang te drinken. Help, het moet toch serieuzer zijn dan ik dacht: ik kreeg mijn blikje maar half leeg...

Ik had beloofd aan de kinderen om in McDonald's te gaan eten en liefst wilde ik naar die aan het Victory Monument gaan maar niemand had nog veel zin om, na deze zware en lange dag, nog ver te gaan.
Tegen mijn zin dus maar naar de dichtste, die in Khao San Road. Geraak ik nooit van die verdoemde straat af?

De Big Mac's werden gretig besteld evenals de chickennuggets. Ik hield het bij een raar soort vlees en saus en mijn maag keerde zich bijna buitenste binnen als ik er maar dacht ik zou moeten eten. Terwijl de andere tafelgenoten hun eten binnenschrokten, at ik met heel kleine hapjes en was al blij dat de misselijkheid stilaan wegging.
We deelden nog enkele cadeautjes uit, ik betaalde 493 baht en weg waren wij. Katrien kocht een rok en het was tijd om terug te gaan naar het hotel om een feestje te bouwen als afscheid. In de 7 Eleven kochten we voor de meisjes een Baccardi Breezer (uitzonderlijk, maar dat is deze reis ook), voor PJ een blauwe Pepsi, voor Katrien een laatste Spy Wine en voor mij... een fles Chang Beer. De aanhouder wint, denk ik altijd.
Iedereen was te moe om veel en lang te feesten. Ik kreeg alweer mijn bier maar half op, spoelde de rest door het toilet en liet de rest van het gezelschap achter. Sorry, ik ga slapen...

Morgen hopelijk beter voor onze laatste dag.

Dag 17 : dinsdag 19 augustus 2003

Na ons laatste Thaise (nou ja) ontbijt pakten we onze rugzakken - die we natuurlijk mochten laten staan aan de receptie - in, betaalden de rest van het verteer en gingen op stap naar een van de architecturale hoogtepunten van de reis. Na twintig minuten bereikten we Kao San Road waar ik eerst en vooral een minibusje ging regelen om ons deze namiddag om 15 uur naar de Airport te brengen (70 baht per persoon, in april was het nog maar 60 baht). We stapten door tot aan

Wat Phra Kheo
en betaalden 200 baht per persoon
We genoten tenvolle van de verschillende chedi's en tempels, namen heel wat foto's en bewonderden de Emerald Buddha. Lonely Planet noemt de Wat Pra Kheo de mooiste en indrukwekkendste tempel van Zuid-Oost-Azië en ik ben de laatste om hen tegen te spreken. Het is nu al de derde keer dat ik daar ben en nog steeds sta ik vol bewondering voor de pracht en praal van het complex.
Op een uurtje heb je het wel gezien maar om er echt van te genieten slenter je gewoonweg nog eens alles door en geniet je van details die je de vorige keer niet hebt gezien....

We stapten tot aan het Museum maar dubbele pech: het is de maandag én de dinsdag toe. Schandalig gewoon.
Langs Wat Pho stapten we tot aan het water om misschien nog tot aan Wat Arun te geraken.
Ik liep eventjes verkeerd waardoor we aan de verkeerde pier arriveerden. Het was ongeveer 13 uur. Daar wilde een mannetje ons wijsmaken dat Wat Arun dicht was tot 14 uur maar dat hij ons wel wilde meenemen voor een tocht door de klongs voor 500 baht. Nee, dank je, klein oplichtertje.
We namen genoegen met het zicht op Wat Arun van de andere kant van het water, zochten iets om te eten en namen een taxi (85 baht) tot aan Kao San Road waar we in ons vertrouwde eetstalletje (parallellstraat van, weet je nog) gingen eten. Wonder boven wonder: mijn Chang Beer smaakte.
Onze laatste vijftien minuten wandelden we tot aan Bamboo Guesthouse waar we een laatste drankje tot ons namen en buiten gingen zitten wachten op het minibusje naar de Airport.

Ik werd wakker in de luchthaven en we belandden na een vervelende vlucht (met veel eten en een tussenstop van vier uur in Bahrein) 's morgens om 7 uur in Paris Charles De Gaulle.

Dag 18 : woensdag 20 augustus 2003

De TGV bracht ons in Rijsel waar Katriens zuster ons stond op te wachten.
Iets na elf uur waren we weer thuis....een prachtige reis rijker