• Wie ben ik ?
• Wat heb ik al gedaan?
• Boeken
• Reizen
  • Overzicht per jaar
  • Overzicht per land
  • Unesco Werelderfgoed
  • Reisverslagen 1995
  • Reisverslagen 1996
  • Reisverslagen 1997
  • Reisverslagen 1998
  • Reisverslagen 1999
  • Reisverslagen 2000
  • Reisverslagen 2001
  • Reisverslagen 2002
  • Reisverslagen 2003
  • Reisverslagen 2004
    • Indonesië (april)  
    • Milaan (juli)
    • Marokko (augustus)
    • Laos (oktober)
  • Reisverslagen 2005
  • Reisverslagen 2006
  • Reisverslagen 2007
  • Reisverslagen 2008
  • Reisverslagen 2009
  • Reisverslagen 2010
  • Reisverslagen 2012
  • Reisverslagen 2013
  • Reisverslagen 2014
  • Reisverslagen 2015
  • Reisverslagen 2016
  •  
  • Reisverslagen 2011
  • Fotoreportages

Indonesië (april)  

REISSCHEMA

Kostenplaatje (per persoon) - afgerond, voor 16 dagen (3 residagen)

vervoer	TGV Lille-Paris	34 €
vervoer	vlucht Paris-Jakarta en terug uit Denpasar)-taxen inbegrepen	600 €
visum	info, fr. infra	30 €
onkosten	onkosten ter plaatse	240 €
vervoer	TGV Paris-Lille	34 €
	totaal	ongeveer 938 €

In bovenstaande onkosten zijn inbegrepen: dagelijkse telefoons (ongeveer 10.000 Rps (= € 1,00)/ minuut, dagelijkse mails (gemiddeld 8.000 Rps/uur, hotels (tussen 30.000 en 100.000 Rps), eten (zeer goedkoop: tussen 5000 en 20.000 Rps), vervoer (redelijk), toegangsprijzen (redelijk) en souvenirs (goedkoop in Java, duurder in Bali).

Algemene info

Weer

Visum

Ambassade van Indonesië
Avenue de Tervuren 294, 1050 Brussel (tel 02/771 20 14)
Wij zijn er zelf naar toe geweest en moesten slechts een vijftal minuten wachten. Nodig:reispas, vliegtuigtickets (of een kopie ervan)1 pasfoto en 30 euro. Je moet een uitgebreid formulier invullen en je mag gaan. Voor 5,00 euro sturen ze je (2) reispassen aangetekend op. Drie dagen later heb je ze.
Het visum is verplicht sedert 1 februari 2004

Top 5 van waarom je moet gaan	Top 5 van waarom je niet zou moeten gaan
Borobudur, een van de Zeven Wereldwonderen	Het straatlawaai van de brommerkes
Prambanan, schitterende Hindu-tempel	Slechts weinig architectonische, culturele toppers (uitz 1 en 2 hiernaast)
Prachtige natuur, groener dan om het even waar
Spotgoedkoop	Opdringerige Balinezen die je nooit gerust laten
Lekker eten en propere accomodatie	Het te dure bier

Betaalmiddelen
Euro's meegenomen, je kan ze overal wisselen voor Rupias
Je vindt overal geldautomaten waar je met VISA of Mastercard maar ook met Cirrus terecht kunt.
Geld afhalen uit de muur met Visa is wel redelijk duur (iets slechtere koers en vaste verwerkingskosten).

Wij kregen tussen de 10.100 en 10.280 Rps voor één euro.

Mensen
Groot verschil tussen Javanen en Balinezen.
Javanen zijn een heel stuk afstandelijker, toch behulpzaam en vragen eerlijker prijzen.
Balinezen zijn veel meer opdringerig zodat je op straat om de twee minuten wel aangesproken wordt door iemand die je vervoer, batik, hotels, restaurants... wil aansmeren.
De prijzen voor de bemo's en becaks liggen in Java grotendeels vast maar in Bali vraagt men wat men wil (en dat is gewoonlijk véél te véél) zodat onderhandelingen hier nodig zijn.

Vervoer

	Becak (fietstaxi) Voor héél plaatselijk vervoer. Hebben weinig toeristen het laatste jaar en proberen te overleven. Ze vragen natuurlijk toch allemaal veel te veel maar besef dat jij, als rijke Westerling, hun broodwinning bent. Onderhandel dus met mate. Niet echt gezond vervoer, je zit te midden het lawaai en de uitlaatgassen van bemo's, brommers en taxi's
	Bemo (meestal Mitsubishi Colt) De naam voor de lokale minibusjes die een vast (groter) traject binnen één stad of tussen dichtbij liggende staden afleggen. In Java zijn die spotgoedkoop maar in Bali swingen de prijzen de pan uit, ook en vooral omdat de chauffeurs er geen been in zien hun lokale funktie te negeren om te dienen als private car voor de toeristen. Afdingen is hier de boodschap...
	Lokale bussen Ofwel gammele openbare bussen (beter te mijden) ofwel super de luxe bussen met airco. Soms ook wel voor langere afstanden een soort minibusjes die vertrekken als ze genoeg mensen hebben. Goed voor langere afstanden. Vrij goedkoop
geen foto	Treinen Waarschijnlijk wel de beste manier om zich te verplaatsen op Java. Drie soorten: Ekonomi, Busnis en Eksklusiv. Voor het geringe prijsverschil (maar je kan niet altijd kiezen) neem je best de duurste soort. Ontspannende manier van te reizen

Eten
Op culinair gebied is Indonesia een verwenland. De keuze aan restaurants is groter dan de keuze aan gerechten. De meest opgediende menus' zijn die die we ook kennen: Nasi goreng en Bami goreng.
Ik had verwacht dat die basisingrediënten me vlug zouden vervelen maar door het toevoegen van telkens niet iets andere kruiden en groenten is het alsof je iedere keer iets helemaal anders eet.
Het eten in een Warung is hygiënisch veilig omdat alles gekookt en getsoofd wordt en het héél heet wordt opgediend.

Je kan zowel héél eenvoudig eten (in een Warung: overdekt restaurant op straat - gemiddelde prijs voor een schotel met rijst, groenten en vlees, kip of vis: ongeveer 8.000 Rps = € 0,80) ofwel in een chiquer Indonesisch restaurant waar je beter en 'propere' service hebt. Niet een stokoud vrouwtje dat maar drie woorden Engels spreekt maar een piekfijn uitgedoste kelner bedient je - de prijzen zijn 3 à 4 x hoger.
In de betere restaurants vind je ook allerhande Westerse gerechten (hamburger, pizza, spaghetti...) maar die betaal je navenant.

Het eten is niet echt pikant, dat maak je zelf door toevoeging van de extra's die gewoonlijk op tafel staan.

In Indonesië kan je ook Thai, Chinees en Indisch maar daarvoor ga je toch niet....

Twee héél lekkere gerechten:

Saté Kambing Brochetten van ofwel geiten ofwel schapenvlees. Zowel verkrijgbaar op straat, in de Warungs als in de betere restaurants. Ik zou het iedere dag eten.	Pepes Iban Taut Ik kon geen foto's vinden van het heerlijke gerecht dus maar een verre foto van Katrien die tonijn, garnalen en inktvis eet, gemarineerd in kokosmelk en met veel verse groenten. Gebakken in de oven in een bananeblad.

Unesco World Heritage

Dag 1 : zaterdag 3 april 2004

Mijn zuster bracht ons met haar nieuwe wagen naar Lille Europe van waaruit we makkelijk in de luchthaven van Paris Charles de Gaulle geraakten. Voor de eerste keer in mijn leven had ik - door de geplande aanslagen op de Franse Spoorwegen - controle op de bagage in de trein. Goede zaak, beter te veel controle dan geen.

In Parijs zorgden we voor onze eerste stunt van de reis. We hadden alle mogelijke paspoort- en bagagechecks gehad en stapten naar het vliegtuig. Aan de ingang van de looptunnel werden onze Boarding Tickets door de machine gehaald en kregen we het kleine strookje mee.We hadden twee zitjes op rij 40 toegewezen gekregen. De hostess zei dat we de linkse kant moesten aanhouden. Ik stapte naar achter, aftellend: 37, 38, 39 en op de volgende rij ging ik zitten. Katrien die achter kwam meldde me, tot mijn verbazing, dat ik op rij 41 zat. ??? Ja, inderdaad, er is hier geen rij 40. Maar er zat niemand op 41 zodat we ons daar maar installeerden.

Na enkele minuten dacht ik over de intercom mijn naam te horen. Katrien had niets gehoord. Enkele minuten later klonk het klaar en duidelijk. "Could Mr. Vandenbrok and Miss Deweel identify themselves with the cabin crew, please?"
Katrien schrok van die mededeling maar ik vond het wel tof dat er eens iets gebeurde op het vliegtuig. Ik meldde me bij de Crew die me doodleuk vertelde dat we op de vlucht naar Doha, Qatar zaten en of dat onze bestemming was ???

Nee, helemaal niet. "Sorry, we must be wrong". Een sympathieke hostess begeleidde ons het vliegtuig uit, enkele gangen door en naar de incheckbalie van een ander vliegtuig - het onze, het juiste....
Ik weet nog altijd niet waar het fout gelopen is maar ik vond het wel een leuk begin van de reis. Als alles te vlotjes verloopt, amuseer ik me niet.

Dag 2 : zondag 4 april 2004

Na de lange vlucht arriveerden we om om 10 uur 15 in Jakarta waar het nu is.
Een kwartier later waren we al uit de luchthaven en vonden we relatief snel de bushalte van waar we verder Java konden gaan verkennen. Aan het loket hangt een bord met de bestemmingen en de prijzen.
Naar Gambir Railway Station kost een ticketje 10.000 Rps, naar Bekasi 12.000 Rps en naar Bogor 14.000 Rps. Terwijl we zaten te wachten hoorde ik twee vrouwen in het Nederlands luidop twijfelen welke bus ze zouden nemen. We vatten een kort gesprekje aan en kwamen tot de conclusie dat we dezelfde bestemming hadden.
Een uurtje later en 60 km verder stonden we met zijn vieren in Bogor waar Paulien (die behoorlijk Indonesisch spreekt) een taxi voor ons vieren regelde. In Bogor gingen we elk onze weg omdat we elk een andere hotelbestemming in ons hoofd hadden. Maar dat zou niet het einde van onze vakantie-ontmoetingen worden. Daarover, ten gepasten tijde, later meer.

Wij lieten ons afzetten aan

We laadden voor de eerste keer onze bagage uit in Java, Indonesia en waren toch behoorlijk moe na de lange vlucht. Daarenboven was ik in Kortrijk vertrokken met 38° koorts en had de vlucht niet veel verbetering gebracht. Mijn hoofd sloeg open en toe, ik hoorde niet veel en mijn zicht was redelijk vertroebeld. Ik voelde me wat slapjes en tien minuten stappen met de rugzak was meer dan genoeg geweest.

Na een potje lekkere thee stapten we naar het centrum waar we een pleintje vonden met o.a.
* Blue Corner Net (email 85 Rps per min)
* California Fried Chicken (prijzen 5.000-8.000 Rps)
* Tatoo Restaurant waar we nog een kop thee dronken voor 1.000 Rps per persoon - hij was niet te drinken, net afwassop. Hopelijk is dit niet de hele reis zo....

Ik wilde mijn dagboek beginnen maar het Maes-agendaatje dat ik gekregen had in Kortrijk had iets te blinkende pagina's zodat mijn bic er niet op pakte... Vlug naar de overkant van de straat om een nieuw schrijfboekje (4.000 Rps = € 0,40) en terug. Katrien kocht ondertussen wat Mariakoekjes om zeker te zijn eventuele erbarmelijke vervoersomstandigheden de volgende dagen door te komen...
In een kraampje verkocht een vrouw een soort lekker uitziende cake met een geelachtige binnenkant en een krokante donkerbruine korst. Voor 5000 Rps (= € 0,50) kan je een supergroot stuk toch niet laten liggen. We ploften ons neer op een bankje maar voor de tweede maal konden we vaststellen dat het in Indonesië ook niet al goud is wat blinkt. De taart plofte als een baksteen op onze nuchtere maag zodat we 3/4 van de lekkernij maar netjes achterlieten voor de vogeltjes, de bedelaars of andere hongerigen.

We mailden voor de eerste keer naar het thuisfront en betaalden slechts 1.200 Rps (= € 0.12) voor de tamelijk snelle verbinding en maakten het tweede contact via een telefoontje. In heel Java en Bali betaal je ongeveer 10.000 Rps (= € 1,00) per minuut voor een belletje naar België. Soms komen er dan nog wat kosten bij maar dit is een gemiddelde prijs. Telefoonhokjes vind je bij de vleet en slechts in één plaats vonden wij niets om te bellen.

We hadden geen zin om ver te zoejen en aten in een naamloze

Dag 3 : maandag 5 april 2004

Heerlijk ontbijt op ons terrasje met pancake en pomelo. We stapten te voet naar de Botanical Gardens waar we tegen 8 uur al arriveerden. Voorlopig geen last meer van de jetlag.

Kebun Raya (Botanical Gardens - tenvolle in het centrum)
5000 Rps entree
Enorm grote tuin van 80 ha die officieel geopend werd in 1817. Ik heb ze niet geteld maar er zouden meer dan 15.000 soorten planten en bomen staan en meer dan 400 verschillende soorten palmbomen.
Opvallend is de Mexicana, een onderdeel met niets anders dan Zuid-Amerikaanse bomen maar vooral meters hoge cactussen. Ook onze Koningin Astrid werd in de jaren stillekes vereerd met een brede laan ter gelegenheid van het een of ander bezoek aan Bogor. In het mooi verzorgde park duiden pijltjes op de geasfalteerde wegen de richting aan naar de Palm Collection, de Waterplant Collection of naar het Orchid House. Jammer genoeg is dit laatste niet voor het publiek toegankelijk. Door de vensters krijg je toch een indruk van de fenomenale kleurenpracht van de honderden soorten orchideeën die hier verzameld zijn.

We waren blij dat we van de eersten waren zodat we in alle rust konden genieten van de absolute stilte in het park. Als we tegen 10 uur buiten kwamen, stonden we versteld van de drukte. Aan de ingang stonden, ondanks het vroege uur, al tientallen verkopers.

We haalden onze bagage op in het hotel en konden kiezen tussen bemo 6 of 13 om in het busstation te geraken (1000 Rps per persoon)

Evaluatie Bogor Bogor is een goede optie als je het superdrukke Jakarta wil vermijden. Het is maar een uurtje verder en toch al heel wat rustiger. Je kan er bijslapen en de Botanical Gardens bezoeken maar verder is er ook niet veel meer te zien of te beleven.

De bus Bogor-Bandung deed er 3 uur over (voor 21.000 Rps per persoon), zonder stops

Om 14 uur stonden we aan het busstation van Bandung waar we eerst een kopje thee dronken en sigaretten kochten voor Katrien. Voor de prijs (6000 Rps = € 0,60) moet je het niet laten maar de Indonesische filtersigaretten zijn zodanig zoet (peperkoeksmaak, nootmuskaatsmaak...) dat ze niet te roken zijn.

Een korte rondvraag leerde ons dat het vervoer naar het hotel met een becak 15.000 en met een taxi 20.000 Rps zou kosten. Het zag er nogal regenachtig uit zodat het de tweede optie werd. Bandung is de hoofdstad van Java en met meer dan 2 miljoen inwoners de derde grootste stad van Java zodat het niet helemaal verwonderlijk was dat de chauffeur ons hotelletje niet onmiddellijk vond. Ik sloeg er de Lonely Planet op na en kon hem duidelijk maken (aan de hand van de straatnaam en het plannetje) waar we ongeveer moesten zijn. Hij vroeg nog een paar keer de weg en uiteindelijk geraakten we toch op onze bestemming

Om 15u stonden we aan onze eerste keuze By Moritz. Daar vroegen ze 45.000 voor een double maar het waren allemaal donkere gangen en donkere kamers. Ook alleen maar gemeenschappelijke badkamers en er heerste daar een heel los backpackerssfeertje dat ik hoe langer hoe minder nodig heb. Ik wil de absolute rust in een hotelletje. Ik vermoed dus ook dat de deur daar plat gelopen wordt door allerhande vertegenwoodigers van Travel Agencies en dat zijn ook meestal mijn beste vrienden niet. Wat ben ik toch een moeilijk mens (geworden?). Ik liet Katrien achter op het terrasje van Moritz en ging op stap. Na vijf minuten was ik al terug met een nieuw adres op zak.

Eventjes tijd nemen om alles in orde te brengen en rap weer weg om de stad voor de eerste keer te gaan verkennen. Langs Jalan Braga stapten we naar de Department Store in Narihian waar we een goed idee kregen wat er allemaal aan 'local handicraft works' te krijgen was in Java... en tegen welke prijzen. Department Stores bieden doorgaans degelijke kwaliteit en hebben vastgestelde prijzen waar je niks kan van afdingen. We hebben daar niets gekocht maar hadden al wel een goede prijsindicatie van hoeveel we bvb voor een kris of een pop mochten betalen.

Katrien was gelukkig dat we een Supermarkt vonden waar ze in het grote assortiment koekjes haar gading vond. We keerden op onze schreden terug en ploften ons neer in het gezellige Braga Pemai waar we de niet onaardige prijzen van 6.500 Rps voor een Teapot en 15.000 Rps voor een Large Bintang betaalden. Het eten in de Pemai gaat van 30.000 tot 40.000 (Western Dishes maar ook Western Prices): te duur dus voor ons budget. Oeps, de eerste slok van mijn bier bracht een hersenopwaardering en ik besefte dat ik mijn Lonely Planet had liggen in de Wartel waar we tien minuten geleden getelefoneerd hadden. Ik spurtte er naar toe om één van de meest begerenswaardige items uit mijn rugzak te recupereren. Het meisje achter de balie meldde met een brede glimlach "You forgot your book, Mister". Ik had ze wel kunnen kussen.

Voor de goedkoop gingen we dan maar eten in een doodeenvoudige, plaatselijke Warung waar we voor 2 maal Sate Kambing (=schapenbrochetten), rijst en twee biertjes de ronde som van 62.000 Rps betaalden. Ze hebben ons daar goed liggen gehad maar we waren nog relatief nieuw en durfden nog niet echt te reclameren. Soit, we leren het nog wel..

We stapten de grote straat terug naar By Moritz waar het internet niet werkte (shit) en gingen maar slapen

Dag 4 : dinsdag 6 april 2004

Geen verrassing vandaag voor het ontbijt: pancakes met pomelo, eentonig maar héél lekker

Om 8 uur startten we onze dag en gingen we te voet op zoek naar de meest kitscherige attractie van Java: Jeans Street (Jala Chihampelas). Dit is een straat redelijk ver van het centrum waar de lokale handelaars het jonge Javaanse tienervolkje proberen te lokken met immense plaasteren beelden van o.a. Spiderman, Rambo en Superman. Die beelden hangen bijna tot halverwege de straat en zijn oerlelijk. De Jeans Street is hoogstens een kilometer lang maar bestaat uit niets anders dan kledingwinkels waar je misschien wel koopjes kan doen maar waar de meeste goedkope stuks afgebleekt zijn door de zon ofwel uit de collectie van tien jaar geleden dateren. We kochten dus niks en op de terugweg vond ik voor Katrien een schitterende bakkerij waar we elk een soort koffiekoek met thee dronken. Héél lekker.

Het was tamelijk ver van het centrum zodat we maar een becak namen naar Jalan Diponegoro waar we een bezoekje wilden brengen aan het

Museum Geologi (Jl. Diponegoro No 57 Bandung Indonesia 40122, Telp.: 62 - 022 - 7203205 )
Entree: 4000 Rps per persoon
Het museum is er voor schoolkinderen en uds didactisch opgezet, met veel modern tentoonstellingsmateriaal maar jammer genoeg bijna uitsluitend in het Indonesisch. Voor mij niet zo erg veel interessante zalen over de prehistorie en fossielen maar de reden waarvoor we er naar toe waren gegaan was er nog altijd: de Java-man (de Australopithecus oftewel de Pithecantropus Erectus)

We keerden tweehonderd meter terug op onze stappen en belandden aan het

Gedung State (Jalan Diponegoro)
Entree: gratis
Wat ook een Art Décokunstwerk zou moeten zijn is een mooi gebouw maar zonder de extra versieringen waaraan we de architectuur uit het begin van de 20e eeuw zouden herkennen. We mochten alleen in de entreehall binnen waar we een groot gamelan orkest zagen en de vlaggen van alle (welke?) landen... Behoorlijk ontgoochelend en onze inspanning niet waard.

We begonnen de terugweg te voet maar zagen al gauw in dat het tijdverlies zou worden. Dan maar met een becak naar Jalan Braga van waaruit we gemakkelijk onze volgende Art Décogebouw vonden.

Preanger Hotel (Jalan Asia Afrika 181)
Heeft een Art deco bar (mooi) maar die was gesloten zodat we niet veel konden zien en zelfs geen foto's maken.
Dan maar vlug doorgestapt naar de overkant waar we binnen gingen (op onze vuile sandelen en stinkend naar het zweet - maar niemand zei er iets van...) in het poepsjieke

Savoy Hoffman (Jalan Asia Afrika 112)
waar het meubilair héél mçoi was maar de rest super-deluxe en vanuit cultureel standpunt het zien niet waard was.

We slenterden naar Jalan Palem Kaum, de winkelstraat van Bandung waar we voor Camille een riem kochten voor slechts 20.000 Rps. (zou in België meer dan € 20,00 kosten).
We kochten enkele hapjes en een pomelo (7500 Rps.) Tijd om terug te gaan naar By Moritz waar we wilden mailen maar de Hotmail was nog niet (of niet meer?) beschikbaar. We kregen de tip om naar El Condor (internet café op Jalan Gardujati)te gaan waar we 2000 rps voor 10 min. betaalden maar het was wel een héél trage verbinding.

De meeste Warungs waren in de buurt van het station en we gingen dus daar maar iets zoeken om te eten. We dronken eerst een theetje, vulden ons dagboek aan (wat je nu leest, jawel) en dronken een glaasje bier bij onze Mie Soup. Tijd om de bagage te gaan ophalen in het hotel en terug te keren naar het Treinstation waar we een half uur voor tijd al moesten opstappen.

Evaluatie Bandung Bandung is net als de andere grote steden van Java een lawaaierige en niet erg aangename stad. Door de duizenden brommertjes kun je zelfs op het voetpad bijna geen woord tegen elkaar zeggen. Ik had speciaal voor Bandung gekozen vanwege zijn Art-Décoreputatie maar die is me lelijk tegengevallen. De Java-man is het enige wat ik aan positieve dingen onthoud.

Toen de Ekslusiv pas vertrokken was kregen we al eten (wat ik halvelings verwacht had maar niet zeker van was). Als aperitief kroepoek en dan kip met nootjes en als dessert een banaan en een pintje water. Lekker voldoende. De steward bracht ons ook een dekentje want door de airco was het behoorlijk koud. Roken kon enkel op de tussengang tussen twee wagons. Ik had daar een vaste stek...
Terwijl we op onze plaats zaten kwamen ze van alles aanbieden en ik beging de stommieteit een fruitjuice aan te nemen. Jawel, meneer, na 5 minuten waren ze daar al met de rekening: 6000 Rps. Zijn geld niet waard maar mijn eigen dikke fout...

Dag 5 : woensdag 7 april 2004

Ik denk altijd met een nachttrein een overnachting uit te sparen maar als je, zoals nu, om 3 uur in de ochtend ergens arriveert kun je niet zomaar aan je dag beginnen, met rugzak en al.
We landden dus in het station van Yogyakarta waar één man ons stond op te wachten. Iemand van Hotel Metro, mij onbekend, maar we hadden op dat moment geen alternatief. Hij wilde ons gratis met zijn wagen naar het hotel meenemen en dat deden we dan ook maar... Aan de receptie vroegen ze de volle pot (65.000 Rps per nacht) maar ik was nog luciede genoeg om te onderhandelen. Ik kreeg die nacht aan de halve prijs als ik ook al vooraf betaalde voor de volgende nacht. Was iets duurder dan wij normaal betaalden maar niet onoverkomelijk. Bovendien was het een geval van overmacht... en zag ik toch al reikhalzend uit naar het beloofde zwembad.

Ik trapte een kakkerlak dood en we gingen slapen

Om 8 uur stonden we op, gooiden de kakkerlak (met een paar honderd mieren op zijn rug) buiten en gingen ontbijten in de leuke binnentuin. Drie toasts met ei, butter, jam, tea or coffee vonden hun weg naar onze maag. Een uurtje later zochten we onze weg in Yogja en ontmoetten Rudi. Hij zag dat ik op de kaart aan het zoeken was en wilde ons helpen. De man was gamelan-teacher en zou 's middags in het Kraton zijn om les te geven aan kinderen. Hij gaf ons een hoop tips over hoe in Prambanan en Borobudur te geraken en verliet ons.

Kraton (in het centrum van de oude stad)
Entree 2000 Rps per persoon + 1000 Rps voor de camera (voor mijn video heb ik nog nooit betaald maar ik film toch overal...)
Het was ondertussen 10u30 en we kregen een free English guide. Sympathieke man die ons van alles uitlegde maar eigenlijk was er niet veel (om maar te zeggen niets) te zien. Misschien slechts een vijfde van het Paleis kan bezocht worden.
Natuurlijk proberen ze je van alles aan te smeren en we kregen de tip om, als we een authentiek Batikfabriekje wilden zien, naar de Stichting te gaan.
Ik ben geen echte fan van al zo'n commerciële bedoeningen maar we leerdene dat we met een becak tegen de middag terug zouden zijn aan het Kraton waar we Rudi en zijn gamelanleerlingen aan het werk zouden kunnen horen en zien.

Stichting Batik (geen adres bekend)
We kregen veel uitleg van twee meisjes die batik aan het maken waren en konden op ons gemak in de shop rondkijken. Alle kunstwerken dragen een letter die verwijst naar de prijs. In hét land van de batiks konden we het natuurlijk niet nalaten er eentje te kopen. Het kostte ons slechts 80.000 Rps. en meet ongeveer 15x20 centimeter. Ik geef liever een iets duurdere prijs als je maar weet dat het echt is.

We reden terug met de becak naar het Kraton waar Rudi wel al gearriveerd zou zijn voor zijn lessen. Toch niet, niemand te zien en onze gids van daarstraks wist niets van gamelanlessen in het Kraton zelf of van ene Rudi. Strange.
We wachtten nog een beetje en spoelden onze lekkere pomelo door met een fles water.

Bird Market (in het centrum van de oude stad, 100 meter van de Kraton)
Op weg naar de Vogelmarkt (neije, niet die van Antwaarp) kregen we begeleiding van een jong studentje dat ons naar de meest frappante dieren leidde (een enorme python, halve meter grote vleermuizen, eekhoorns die een plaag zijn voor de boeren en massaal worden afgeschoten, geschilderde kuikentjes, leguanen, hamsters, baby-uiltjes.... te veel om op te noemen). Het geluid dat deze duizenden beesten maken is indrukwekkend. Net achter de Vogelmarkt ligt het

Water Castle (Taman Sari)
Entrée 2000 Rps + 1000 Rps voor je fototoestel.
Dit is een ommuurde stad waarvan nog slechts enkele gebouwen overblijven van het oorspronkelijke paleis van de Sultan. Hier trok hij zich terug om rust te vinden en om met zijn harem te stoeien. De verschillende zwembaden (respectievelijk voor familie, harem, gladiatoren en trainingsbaden voor de zwemmers) worden nu gerestaureerd.

We rustten wat uit in een Warung en genoten van ons zoveelste kopje thee voor we een becak namen naar Malioboro Street waar we een tijdje tegen de buur van Simon Tahamata, de Molukse voormalige spits van Ajax en Standard, praatten. Katrien kocht een short voor PJ en we sloegen de Jalan Sosrowijayan links in om enkele hotelletjes te gaan bekijken. Ik had veel lovends gehoord over Hotel Selecta maar het was me voor 40.000 Rps wat te grauw, vuil en donker. We bezochten Hotel Monica en, vergezeld van onze eerste regenbui, nog een paar andere hotels en guesthouses van wie de naam mij ontsnapt is

Wie kwamen we daar weer tegen? Natuurlijk, onze twee Nederlanders die pas gearriveerd waren en ook op zoek waren naar een hotel. Zij checkten onmiddellijk in bij Monica en we beloofden de manager morgen ook naar hier te komen. We dronken nog een theetje en keerden terug naar Malioboro waar we op het einde van de straat nog maar eens een becak namen naar Hotel Metro.

Het was net nog klaar genoeg om eens het zwembad van het hotel (aan de overkant van de straat) te gaan verkennen. Het was zalig. Helemaal alleen en behoorlijk groot. Bij het vallen van de duisternis kwamen de vleermuizen te voorschijn en scheerden rakelings over onze hoofden boven het water. Tijd dus om te stoppen, ons om te kleden en een aperitiefje te gaan drinnken.

Terug in het hotel zat de Internetzaal niet meer vol en betaalden we 4000 rps/30 min.

Katrien dronk voor de eerste keer in haar leven een Arak Mady (rijstbrandewijn met honing) en het beviel haar.

Dag 6 : donderdag 8 april 2004

Om 7 u lag ik al baantjes te trekken in het verlaten zwembad. Heerlijk. Daardoor smaakte het routineuse ontbijt met toast en thee of koffie dubbel zo lekker. We checkten uit en namen een becak naar het begin van Malioboro Street en stapten de laatste 15 minuutjes te voet naar

Om 10u30 stapten we te voet naar het Terban Stasiun (bussen voor Prambanan). De Travel Agencies vroegen iets van een 40.000 Rps en dat was alleen voor het vervoer. Ik was er zeker van dat het veel goedkoper kon. Ook was ik tijdelijk de becaks beu en het was nog niet té heet om rond te lopen. Twintig minuten stappen van het hotel tot aan de bushalte. Met een minibusje stonden we 17 kilometer, drie kwartier later en 5000 Rps lichter aan de ingang van

Prambanan Temple (17 km van Yogyakarta)
Jaarlijks verhogen ze daar, omgekeerd evenredig met het aantal toeristen, de entreeprijs met enkele tientallen procenten. Nu is het al 100.000 Rps ofte 10 US $. Wapperend met mijn journalistenkaart geraakte ik gratis binnen.
Prambanan is het grootste Hinduïstische tempelcomplex in Java en werd gebouwd rond 850, 50 jaar later dan Borobudur.
Het domein is prachtig onderhouden en de geasfalteerde wegen maken het onmogelijk je weg kwijt te geraken.

We stapten eerst door tot aan de verste tempel, de Candi Sewu. Indrukwekkend maar het was er te heet om van te genieten. Het was 13 uur en dus het warmste deel van de dag. Voordeel was dan weer dat we er helemaal alleen waren.

We kwamen terug langs de Candi Bubrah en Candi Lumbung die alletwee niet om over naar te schrijven zijn en arriveerden aan de moedertempel, de Shiva Mahadeva.
De tempel is 47 meter hoog en is van beneden tot boven schitterend versierd. Op de benedenomtrek vind je de typische medaillons met de levensboom en enkele figuren. In de binnengalerij heb je rondom afbeeldingen uit de Ramayana en in de vier hoeken vind je telkens een nis met een metershoog beeld in.

Ondertussen waren enkele bussen gearriveerd met schoolkinderen (bedevaart?, schoolreis?) en raar maar waar, die meisjes wilden allemaal met mij op de foto . Eén na één haalden ze hun fototoestel boven (en ze hebben er allemaal een) en vereeuwigden hun klasvriendinnetjes met die rare vreemdeling. Giechelen was troef!!!

Al bij al zijn we toch een drietal uur in het domein gebleven. Je kan er water kopen tegen normale prijzen (héél verwonderlijk) en er zijn overal toiletten.

Langs de grote weg waar we toegekomen waren, vonden we niks om te eten.
In het domein werd verschrikkelijk veel reclame gemaakt voor

Kraton Ratu Boko
Dit voormalige Hindu paleis ligt 2 km van Prambanan (10.000 Rps met een becak, 15 minuten heen en even lang terug) en ligt bovenaan een hele hoop steile trapjes. Je zou er een prachtig zicht hebben op Prambanan.
Helemaal afgepeigerd kwamen we boven om te constateren dat ze ook daar nu al US 10$ durfden vragen. Dat leek ons wat teveel van het goede en we waren zo rap als tellen weer beneden.

Om kwart voor vijf namen we een minibusje (je moet er niet naar zoeken, ze vinden je zelf wel) terug naar de Terban Bisterminal en met een bemo raakten we weer in de ons vertrouwde Malioboro. Daar zijn er natuurlijk wel straathapjes genoeg en we deden ons tegoed aan enkele vegetarische stuks. Héél lekker.

We hadden vandaag wat afgezweet en hadden deugd van onze douche. Katrien waste wat kleren, ik ging ze op het dak hangen en de après-soleil kwam van pas.

We profiteerden van het Happy Hour in het FM Café (10.000 voor een large Bintang - 100 meter van ons hotel, richting Malioboro) en zaten daar chic maar het leek ons te duur om daar te eten.

Om half acht stapten we 50 meter verder binnen in

Rechtover het straatje van ons hotel is een Internetcafé waar het zo donker is dat je bijna niet ziet wat je typt. We gingen niet te laat slapen want het zou morgen weer vroeg dag zijn.

Dag 7 : vrijdag 9 april 2004

Ik ben een paar keer wakker geworden vannacht omdat het stortregende. Hopelijk blijft het tijdens de dag droog. Om half vijf waren we uit de veren omdat ze ons een half uurtje later zouden komen ophalen met een minibusje. We betaalden 35.000 Rps per persoon, ontbijt inbegrepen (het kan ook voor 5.000 Rps minder maar dan zonder ontbijt). We waren met zijn zevenen: onze Nederlandse dames, nog 2 Nederlanders, een française, de gids en wij twee. Vandaag wilde ik wel - in tegenstelling tot gisteren - mee met een Travel Agency omdat het te vroeg in de ochtend was om zelf vervoer te zoeken en de kans te lopen te laat te arriveren.
Het is een klein uurtje (42 kilometer) rijden tot aan

Borobudur (42 km van Yogyakarta)
Open om 6 uur, entree 10 US $ = 82.500 Rps (eerlijker prijs dan de 10 US$ = 100.000 Rps in Prambanan) - journalisten mogen gratis binnen, joepie
We mochten vrij rondlopen tot 8 uur en werden toen aan het ontbijt verwacht.
Het hele tempelcomplex is 200 m2 groot en werd waarschijnlijk gebouwd tussen 750 en 800 AD
Net als bij alle andere Boeddhistische tempels moet je ook Borobudur clockwise doen. Ik las ergens dat het hele traject ongeveer 5 kilometer bedraagt, dit geeft je een idee van de uitgestrektheid.
* Beneden heb je eerst een groot plateau waar je in de zuidhoek enkele blootgemaakte reliëfs vindt. De hele onderkant werd met grote stenen bedekt omdat de reliëfs te veel de vleselijke geneugten van het leven zouden uitbeelden en in een religieus monument kon dat natuurlijk niet. Niemand zou er nu nog aanstoot aan nemen...
* Als je één van de vier trappen (op iedere windstreek) naar boven neemt, kom je bij de eerste van de vier galleriën waar je kan genieten van de prachtige reliëfs die rondom rond lopen. En dit zo vier vierkante terrassen lang.
* Nog een stapje hoger vind je drie ronde terrassen met ronde stupa's waar telkens een zittende Boeddha in zit. Sommigen zijn open gemaakt zodat je enkele van de beelden kunt zien.
* De hoofdstupa is alleen maar véél groter dan de 72 kleine op de drie ronde terrassen. Wat er in zit, weet ik niet.
!!! In heel het complex zijn meer dan 400 Boeddhabeelden te zien. Magnifiek zicht van beneden.

Ook hier kwamen er weer (tegen 7 uur) hordes schoolkinderen die mee op de foto wilden. Op de duur werden we het beu en durfden zelfs eens nee te zeggen.
Met de Nederlanders genoten we van het lekkere ontbijt (toast met aardbeien- of ananasjam en fruitsalade).

Het minibusje stopte nog 10 minuten aan
Candi Pawon
een klein tempeltje, 2 kilometer van Borobudur waar we elk 3.000 Rps entree moesten betalen maar na het impressionante Borobudur is iedere tempel een tegenvaller. Hoefde dus niet echt voor mij.

Normaal zouden we om 10 uur terug zijn in het hotel maar de gids vroeg ons op de terugweg of er iemand bezwaar tegen had eventjes te stoppen aan een Silver Factory. Ik heb er al genoeg gezien in mijn leven en had er geen zin in maar ik was blijkbaar de enige. niemand protesteerde. Katrien kocht twee zilveren ringen voor de meisjes en de stop liep uit tot meer dan een half uur. (Borobudur Silver - Jl Menteri Supeno 41, Yogyakarta telp +62 (0) 274 -374238)

Pas om kwart voor elf waren we terug in Hotel Monica, nog net op tijd om nogmaals een ontbijt te krijgen. Lekkere croque monsieurs met choco of nogmaals ananas.

We wisselden wat geld, slenterden tussen de kraampjes, deden er een kwartier over om af te dingen voor een sjaal voor Camille (van 40 naar 20.000 Rps) en gingen op zoek naar de kerk met de metershoge Christusfiguur boven het portaal. Ik had de kerk gezien terwijl we gistermorgen in de becak zaten. We vroegen het hier en daar maar iedereen stuurde ons een andere kant op. Je kan niet zeggen dat we het niet geprobeerd hebben op deze Goede Vrijdag maar we hebben de helft van Yogyakarta gedaan en het niet gevonden. Pech.

Toevallig belandden we aan het station waar de info ophaalden voor de trein naar Solo.
Treins om 6u50, 10u, 13u, 16u en 19u. Prijs 5.000 Rps - niet mogelijk om op voorhand te reserveren.

In Malioboro kocht Katrien nog een short voor haar broer (20.000 Rps). We douchten in het hotel, gingen aperitieven waar we gisteren ook gezeten hadden en gingen weer eten bij Han omdat het zo héél lekker was geweest.

Na het eten namen we een becak tot aan het

Sono-Budoy Museum (Jalan Trikora nr 6 - telp. (0274) 376775)
waar we eerst door de conservator een hele interessante uitleg kregen over de 'making of' (het buffelleder wordt met kattenhaar beschilderd). Katrien en ik zagen de ultraplatte poppen heel graag en niet de prijs (300.000 Rps per stuk) belette er ons één te kopen maar wel het feit dat we thuis geen muren meer over hebben om iets aan te hangen. Een klein beetje spijtig gingen we kijken naar de Wayang Kulitvoorstelling die om kwart na acht begon en waarvoor we elke 15.000 Rps toegang betaalden.
Er was een indrukwekkend gamelanorkest en slechts één man die vertelde, zong en het orkest dirigeerde. We kregen een foldertje met wat tekst en zaten maar met een tiental man in de zaal.
Je kan ofwel voor het scherm zitten (bij het orkest) maar je kan ook rond lopen en langs de achterkant het échte schaduwpoppentheater zien. Indrukwekkender van die kant. Je begrijpt niets van het hele gebeuren omdat je de taal niet begrijpt en omdat het verhaal zo ver van ons afstaat.
Na een uur was ik het culturele gebeuren beu en zei ik Katrien dat ik ging kopen.... Met een verbaasde blik - ik verander niet zo gauw van gedacht - volgde ze me. Tot haar grote verrassing bestelde ik drie, jawel 3, lederen poppen...voor de kinderen
We dronken nog een slaapmutsje op onze aankoop en hadden het gehad voor die prachtige dag. Borobudur blijft voor altijd één van de architectonische hoogtepunten uit mijn ondertussen al goed gevulde reiscarrière.

Dag 8 : zaterdag 10 april 2004

De lokalen hadden vanmorgen blijkbaar gezamenlijk beslist vroeg op te staan en samen veel lawaai te maken. We waren dus ook weer vroeg op. Na ons ontbijt pakten we de bagage in en stapten naar het Stasiun waar het toilet, volgens Katrien - de specialiste ter zake - het properste is van heel Java. Het is niet in het station zelf maar in het Reservation Office.

Evaluatie Yogyakarta Zonder meer een must in Indonesië. Borobodur en Prambanang zijn onvergetelijk en waren het voornaamste doel van onze reis. Daarenboven is Yogya, ondanks de drukte, een best aangename stad met veel overnachtingsmogelijkheden in alle prijzen. Voor plaatselijke culturele evenementen (Wayang Kulit en Wayang Orang voorstellingen) is dit the place to be. Malioboro Street daarentegen vond ik een hel als man maar is een koopjesparadijs voor shoppende Westerlingen. Souvenirs koop je wel best hier niet.

De trein kwam er pas om kwart voor elf aan in plaats van om 10 uur. Ondanks dat het geen Eksklusiv was maar wel een Business hadden we veel ruimte om te zitten en, goed voor mij, er mag zelfs gerookt worden. Mooie rit.

Kwart voor elf arriveerden we in Solo . Het station is een eindje buiten het centrum en we lieten ons becakgewijs voeren naar naar Hotel Relax, mijn eerste keuze. Tot mijn grote verwondering stopten we aan een hotel met een andere naam: de Relax zou volgens onze driver niet meer bestaan.... Ik kon er niet echt mee lachen dat hij ons niet op voorhand verwittigd had maar de eerste inspectie van het Guesthouse waar hij ons afgezet had viel mee en ik besloot daar toch te blijven.

Eventjes opfrissen en op weg naar

Kraton Mangkunegaram (ingang langs zijstraat van Jalan Ronggowarsito)
vijf minuutjes wandelen van het hotel
Entree 10.00 Rps per persoon. Je krijgt er een gids bij maar er wordt wel bij gezegd dat je later een donatie kunt doen aan de man. Ik hou niet zo van dit systeem. Ofwel betaal je een gids, ofwel wil je er geen. Achteraf iets geven laat altijd een wrange nasmaak: de gids vindt dat hij niet genoeg gekregen heeft en jij vindt dat je teveel gegeven hebt.
Soit, de Kraton is vergelijkbaar met die van Yogyakarta maar het museum is stukken mooier. Onze gids gaf veel uitleg bij de mooie maskers, de prachtige juwelen, de vele krissen en het kristal uit o.a. Val Saint Lambert
De meeste stukken van het Kraton waren natuurlijk weer niet bezoekbaar omdat Prins IX daar nog woont. Toen wij er waren was de brave man buiten aan het eten. Hij zag er helemaal niet prinsachtig uit.

Om half twee gaf ik onze gids 5000 Rps. en stapten we enkele minuutjes tot aan de

Triwindu Antique Market (tussen Kraton en Jalan Slamet Riyadi))
waar heel veel kleine, volgepropte kraampjes zijn met antiek (echt of niet echt?). In ieder geval vonden we onze goesting: mooie cadeau's tegen betaalbare prijzen. We kochten een kris voor 65.000 Rps, een Wayang Orang pop voor 35.000 en twee kleine maskertjes voor 10.000 Rps elk. In plaats van 115 betaalde ik 90.000 Rps en we waren allemaal tevreden.

We hadden honger en dorst en gingen naar de Fruit- en Bloemenmarkt waar we geen hapjes vonden maar wel een durian (groot groen fruit met cactusstekkers aan de buitenkant. Het vlees binnenin is wit, dradig en met een droge kern. Kostte slechts 5000 Rps, dus het proberen waard. Ik had een halve fles water nodig om het goedje door te spoelen. Niet mijn cup of tea. Het was leuk om eventjes op die markt rond te lopen en om te zien wat die vrouwen daar konden maken met de kleine witte bloempjes die gewoonlijk gebruikt worden om te offeren.

In het hotel douchten we en dronken we een aperitiefje. De hele dag door krijg je gratis thee en koffie, een large Bintang kost 13.000 Rps.
Een half uurtje later hoefden we maar de straat over te steken om een heel goed restaurant te vinden.

We lieten een becak stoppen en reden naar het gebouw waar we ons cultureel voor de tweede opeenvolgende avond op peil wilden houden.

Wayang Orang (in een gebouw achter het Sriwedari Amusement Park, Jalan Slamet Riyadi)
In tegenstelling tot de toeristisch-commerciële spektakels in o.a. Prambanan wordt de Wayang Orang performance hier voor de lokalen opgevoerd. Je betaalt slechts 3.000 Rps per persoon, je zit in een grote ongezellige zaal maar het is tenminste authentiek. Er waren geen toeristen te zien en ik kon er op het gemak roken en rondlopen om te filmen en foto's te nemen.
De toegansgprijs is extreem laag maar zelfs dan staan er nog mensen aan het venster te kijken.
Net als gisteren kon het verhaal ons maar matig boeien en na een uurtje stapten we naar buiten. Zo'n avond kan tot 3 uur duren en behandelt niet noodzakelijk de hele Ramayana. Het gaat soms om een heel uitgebreid fragment maar als je (ik val in herhaling) de taal niet snapt kun je zelfs de draad niet kwijtgeraken. Je hebt hem zelfs nooit vast.

Katrien kon nog net bellen naar huis voor alles sloot ... rond 22 uur

Dag 9 : zondag 11 april 2004

We vonden deze morgen geen minibusje om ons naar de busterminal te voeren en namen dan maar de zoveelste becak.
Om kwart voor 9 vertrok de bus (30.000 Rps per persoon) om non-stop door te rijden tot 15 uur waar de eerste en verdiende (rook)stop in Surabaya gebeurde. Daar kregen wij een uurtje vrij en kreeg de chauffeur tijd om nieuwe mensen te vinden voor het laatste stuk. We aten wat hapjes, dronken thee en waren er weer klaar voor.

Evaluatie Solo Niet echt een must. Achteraf gezien hadden we Solo beter links laten liggen om een dagje meer te hebben in Bali. Anderzijds is het een aangenaam stadje en hebben we er op de antiekmarkt interessante souvenirs gevonden.

Om vier uur vertrokken we om twee uur later in Probolinggo aan te komen.

Een vriendelijke man (een dwergachtig type dat we later nog terug zouden zien) leek me het plaatselijke transport wat te regelen. Hij vertelde ons dat een Public Minibusje er soms wel drie uur over doet om de 28 kilometer naar boven af te leggen. Met een Private Bus betaalden we 75.000 Rps voor twee en vertrokken we in het donker de kronkelende weg naar boven. Katrien zat al niet erg op haar gemak met die twee onguur uitziende types op de voorbank en toen ze na drie kwartier stopten - midden de weg -, het licht achteraan aanstaken en onmiddellijk vroegen te betalen, was de paniek niet ver af meer. Ik kon gelukkig gepast geld bovenhalen, de lichten gingen weer uit en we vertrokken opnieuw. Het was een opluchting toen we het uithangbord van het hotel zagen. Je bent op zo'n moment volledig overgeleverd aan hun goed- of kwaadwil. Machteloos ben je. Het stadje net onder de Bromo vulkaan heet Cemoro Lawang en het door ons gekozen hotel was de

We dronken een aperitiefje in ons hotel maar hadden geen zin om daar te eten. Net naast de deur had ik een gewone Warung gezien....

We bespraken met de extraverte Linda van het hotel de mogelijkheden om de Bromo te beklimmen en gingen vroeg slapen want morgen wordt het weer vroeg....

Dag 10 : maandag 12 april 2004

Bromo
Het is een uur lopen tot aan de vulkaan en je zou er best zijn tegen vijf uur, hadden ze ons gezegd. Om geen risico's te nemen, zette ik de wekker om half vier - vroeg genoeg. Ik hoorde hem aflopen maar om de een of andere duistere reden was hij ontregeld. Het was kwart na vier.
Vlug vlug de kleren aangetrokken en weg waren wij.
Vijftig meter voorbij het hotel zaten een paar warm ingeduffelde gidsen hun persoon aan te prijzen.
"Only 10.000 Rps one way"
"No thanks, we'll find it"
Ik had nog wel wat vroege toeristen verwacht zodat we niet alleen zouden zijn maar omdat we iets later waren, liepen we alleen door de nevelige maar niet zo heel donkere vlakte. Na 100 meter zag ik een rij witte stenen liggen.
"Zouden we daartussen moeten?"
Al gaande overlegden we maar we meenden dat als we rond de eerste berg trokken, we aan het Viewpoint zouden geraken. Zo gezegd, zo gedaan. Of beter, zo geprobeerd.
Een tijdje later liepen we nog altijd alleen maar hoorden we aan onze linkerkant stemmen en zagen we de Bromo roken. Ja, op dat moment wist ik wel dat we van de Bromo weg liepen maar dat hoorde zo (dacht ik nog altijd) om het Viewpoint te bereiken van waar we Gunung Bromo en Gunung Semuru (de hoogste) achter elkaar zouden zien liggen.
Na nog een half uur begonnen we te beseffen dat we er niet zouden geraken tegen zonsopgang en hielden een 4x4 tegen die onze weg uitkwam.
"Is this the way to the viewpoint?"
"Yes, but it's still 23 kilometers..."
"Shit, will you take us to Bromo, please?"
"Allright, for 10.000 Rps."
"Let's go".
Had ik dus maar een gids genomen !!!

Vijf minuten later stonden we aan de voet van de vulkaan en na een steile klim van een kwartier bereikten we de 259 treden naar de top.
Het was zes uur toen we boven waren. We hadden wel de zonsopgang gemist maar hadden toch nog altijd een schitterend uitzicht boven de nevel die nog op de vlakte hing. Dat de Bromo nog steeds een beetje aktief is konden we zien (door de rookpluim) en door de geur (zwavel).
We genoten en genoten.

De trappen afdalen gaat de helft vlugger en langs het nu klare plateau bereikten we snel ons hotel waar het ontbijt smaakte. Katrien kwam uit de kamer met de mededeling dat ik onze tandpasta vergeten was in ons vorige hotel. Het verwonderde me wel want ik ben al in geen jaren iets kwijtgespeeld. Maar, geen probleem, 50 meter van het hotel zijn er een paar winkeltjes en ik haalde vlug een kleine tube en twee pakjes crackers.

Om kwart voor negen stonden we weer op straat (wat zijn we weer vroeg aan vandaag) en namen we de local bus. Na drie kwartier stonden we misschien 3 kilometer lager. Het busje stapte zowaar aan iedere hoek, mensen of niet. De chauffeur stapte uit, rookte een sigaretje, ging een huis binnen en kwam buiten als hij er zin in had. Zo zouden we er nooit geraken. We moesten immers nog 25 van de 28 kilometer afleggen.... Ik besloot het anders aan te pakken en haalde mijn rugzak van de bus en betaalde de verbouwereerde chauffeur. Liftend gingen we verder en nog geen 2 minuten later zaten we al in een sjieke auto met airco bij twee mensen en hun kindje die ons wilden meenemen naar Probolinggo. Leuk zeg.

Evaluatie Bromo Ik zou iedereen deze vulkaanbeklemming willen aanraden. Het is niet lastig en een wondermooie belevenis om 's morgens zo vroeg tussen de zwaveldampen uit te kijken op de vlakte in nevels en de omringende vulkanen. Een dagje meer zou je toelaten de verschillende viewpoints in de streek te gaan bezoeken. Moet ook heel erg mooi zijn.

Om kwart na tien stonden we aan de busterminal maar de afspraak die we hadden met de dwergachtige lokale mens van gisteravond waren we net mislopen. Zijn minibusje was om 10 uur naar Lovina Beach vertrokken. Een jongeman hielp ons ander vervoer te vinden. We betaalden 65.000 Rps per persoon om mee te mogen met een luxebus waar bijna geen volk op zat. Ik had de hele achterzetel voor mij en maakte er gebruik van om een tukje te doen. Dus tussen 10u30 en 14 uur gereden en geslapen.

Ferry Java - Bali

We stonden al om 14.30 in Banyuwangi, iets vroeger dan ik verwacht had. Tickets kosten slechts 3.300 Rps en ik denk dat wij de enige voetgangers waren. Alle andere mensen komen met minibusjes of grote bussen waarbij de overtocht slechts een onderdeel van de reis is. We zouden het ondervinden dat we buitenbeentjes waren.
Het was leuk op de ferry, we konden er thee drinken en mochten roken. Het duurt slechts iets meer dan een half uurtje en je kan zowel binnen als buiten zitten.

In het busstation van Gilimanuk vonden we op 100 meter van de uitgang de busterminal. Een paar mensen kwamen naar ons toe en er stond al een minibusje naar Lovina Beach te wachten. Ik zwaaide mijn rugzak op het dak, de chauffeur sjorde hem vast en we bleven nog eventjes buiten op de weinig bevolkte banken van de terminal. Na een kwartier zaten we daar nog, na een half uur was er zich nog geen enkele andere medereiziger voor Lovina komen aanbieden. Ik vroeg de chauffeur wanneer we zouden vertrekken maar het enige Engelse woord dat hij kende was "Full".
Ja, zo kan het nog lang duren. Er zijn misschien 11 plaatsen en wij waren na drie kwartier nog altijd de enige reizigers. In mijn oude Lonely Planet las ik dat Gilimanuk enkele banken en guesthouses telde. We waren moe, hadden honger en geen zin om vanavond laat in Lovina Beach nog een hotel te moeten zoeken.
Plan B dan maar. Ik overhaalde de vloekende driver om mijn rugzak van zijn dak te halen en we stapten naar de uitgang van de ferry.

Het geluk was met ons. Bij de eerste grote bus die stopte, had ik al prijs. Op mijn "Lovina Beach?"antwoordde hij al even kort "Yes". We stapten in, glimlachten naar een paar andere toeristen maar mochten plots niet meer gaan zitten.
"Mister mister, problems."
De man van het busje maakte bezwaren dat we met een grotere bus zouden meegaan. Wij bleken ondertussen 'zijn ' bezit te zijn geworden.
Ik kon er helemaal niet mee lachen en ik wilde mijn manneke zijn triomf niet gunnen.
Dus maar op zoek naar een bank of een Exchange Office om onze 60.000 Rps (= schamele 6 euro) aan te vullen. Bedoeling was geld te wisselen, te eten en een hotel te zoeken om morgenochtend in alle rust een (goedkope) trein te nemen naar Lovina.

Ons eerste probleem leek het grootste: geld wisselen. Op mijn vraag hier en daar kreeg ik altijd hetzelfde antwoord: "Not here, go to Lovina or Denpasar". Ik geloofde het niet.
We kwamen een hotelletje tegen waar de eigenaar 30.000 Rps vroeg voor een niet al te propere kamer. "Maybe they can change in Hotel Sari, biggest hotel in city".
Wij daar naar toe maar voor we daar geraakten zag ik een toerist zitten op de binnenkoer van een ander hotelletje. Ik stapte op hem af
en vroeg hem of hij wist hoe ons te helpen. De eigenaar van dat hotelletje verwees ons ook door naar Hotel Sari. Katrien zag het bijna al niet meer zitten maar ik was er zeker van dat er op de één of andere manier een oplossing uit de lucht zou vallen.
En die kwam er twee minuten nadat we weer op weg waren.

De toerist die we daarstraks aangesproken hadden wilde wel onze 50 euro wisselen (40 euro en 100.000 roepies). Voila, dit loste onmiddellijk al onze problemen op. We keerden op onze schreden terug, checkten in en Katrien kwam terug naar het terrasje waar ik aan het praten was met onze Italiaan. Met een brede smile meldde ze me dat ze ons tube tandpasta teruggevonden had. Een 'zie je wel, ik verlies niks' smile was mijn antwoord. We gingen met Marcello - want zo heette onze redder uit Perugia - naar een Warung waar het héél lekker eten was (2x Mie en 2x thee voor 10.000 Rps). De vriendelijke mensen van het restaurantje haalden nog enkele biertjes voor ons aan de overkant en we wisselden nog wat reiservaringen uit.

Dag 11 : dinsdag 13 april 2004

Om half zeven op, eerst tea gaan drinken en dan naar bisterminal waar we een bus vonden naar Lovina voor 15.000 Rps per persoon
We reden er twee uur over, tussen 8u15 en 10u15.
We werden afgezet in Kalibukbuk aan de parallellstraat met Nirwana Hotel, ons eerste gedacht. We wisselden eerst geld - zou ons geen twee keer overkomen...
Wandelend in het straatje riep een man ons binnen of we niet eens naar zijn kamers wilden komen kijken. Oké, waarom niet?

Tegen 12 uur waren we opgefrist en trokken we naar het strand waar we bijna helemaal alleen waren. Bijna, zeg ik want om de vijf minuten werden we lastig gevallen door verkopers en verkoopsters van alle slag. Het ene meisje aan wie ik beloofde 'later' een ananas te kopen, bleef naast Katrien zitten en bleef maar zagen tot ik uiteindelijk een ananas kocht opdat ze zou weggeaan.
Het was heerlijk in het water maar het propere bruine zand ( nee hier geen parelwitte stranden) was veel te heet om op blote voeten over te lopen.
Katrien voelde zich na de opeenvolgende lastige dagen (vroeg opstaan, onregelmatigf eten) wat pipjes en ging op mijn aanraden een tukje doen in het hotel. Ik las een beetje op ons terras. Drie kwartier later maakte ik haar wakker om voor de tweede maal te gaan zwemmen. Het was al iets frisser maar Katrien was nog niet beter. Weer naar het hotel voor ditmaal een uitgebreide tuk van kwart voor vier tot zes uur.
Ik wandelde rond, bekeek alle menu's van alle restaurants, bekeek alle tweedehandsboeken in alle boekhandeltjes en mailde ons dagverslag door naar de vrienden back home.

Katrien geraakte stilaan weer op drift omdat ik haar vertelde dat ik een goed restaurant gevonden had. Scheelde.
Na gebruik gemaakt te hebben van het Happy Hour (10.000 voor een Large Bintang) bestelden we de lokale specialiteiten

Terwijl we aan het eten waren passeerden onze twee Nederlandse vriendinnen. Het weerzien was hartelijk en bij een pilsje wisselden we nog wat belevenissen uit.

Dag 12 : woensdag 14 april 2004

We hadden gisteren een dolphine watching tour geboekt in ons hotel voor 30.000 pp. De captain vertelde ons dat er de vorige dag zo'n honderd dolfijnen rond de slechts vijf bootjes ("low season, not many tourists, you know") zwommen en dat de kans er dik in zat dat het bij ons net zo zou zijn. Zwemmen tussen de dolfijnen leek me wel een leuke tijdpassering 's morgens vroeg.
Dus geen probleem om tegen half zes het bed uit te springen, zwembroek aan te trekken en tot aan Maru Bali Restaurant te wandelen waar de bootjes liggen.
We vertrokken met heel wat meer dan vijf bootjes - een 15-tal stuks vaarden de linkerkant van de Java Sea op en waarschijnklijk evenveel zochten hun heil langs de andere kant.

Na een half uur varen hadden we nog niets gezien. We hadden ondertussen wel al enkele leuke zonsopgangfoto's van het eiland kunnen nemen.
Ons geduld werd uiteindelijk beloond met het zien van.... nee, geen dolfijnen maar van een middelgrote walvis. Waaw!!! Alle bootjes draaiden de richting van het groot zwart beest uit en iedereen volgde om toch maar zo dicht mogelijk te kunnen zijn. De onvoorspelbare zwemcurve van het beest deed ons dikwijls eens van richting veranderen waardoor we er soms dichtbij, soms veraf van waren.

Een tijdje later waren we hem (of haar ?) kwijt maar kregen we een kleiner exemplaar te zien. Dat was het zowat. Op de terugweg kregen we elk een kop immens slechte thee die we stilletjes en ongezien overboord kiepten.
Katrien was van die twee uurtjes zodanig verbrand dat ze de twee volgende dagen met lange mouwen en met (mijn) kousen moest rondlopen omdat haar huid geen zonlicht meer verdraagde.

Om half acht waren we terug aan land waar we ons hotel betaalden en op zoek gingen naar de shuttlebus (variërende prijzen tussen 35.000-45.000 Rps) die ons naar Kintamani zou kunnen brengen.
Ik kreeg overal hetzelfde antwoord: "No shuttlebus, not enough tourists. Do you want a private car?" Nee, dank je wel, die kost minstens driemaal zoveel. De eigenaar van ons hotel slaagde erin vervoer te regelen voor 110.000 Rps (ofte 55.000 per persoon). Iets beters konden we niet vinden en in Lovina blijven was al helemaal geen optie. Er was nog teveel te zien in Bali....

Evaluatie Lovina Aangenaam, rustig strandstadje waar het goed is om eens dagje uit te rusten, te snorkelen of dolfijnen te gaan bekijken. Stel je er echter niet veel van voor: er zijn veel restaurants, enkele winkels met té hoge prijzen, enkele tweedehands boekhandels en een paar internetcafés. Op een half uurtje ben je Kalibukbuk rond - er is zelfs geen plaatselijke markt.

Het was anderhalf uur rijden naar Kintamani waar de chauffeur van ons privé-busje ons in het begin van het stadje afzette. De Lonely Planet was nogal onduidelijk maar gaf toch verschillende overnachtingsmogelijkheden aan tussen Kintamani en Batur. Mijn navraag bij de plaatselijken leverde niets op en er zat niets anders op dan een bemo te nemen tot in Penelokan (10.000 Rps/2 personen).

Onze driver stopte tweemaal aan een hotel waarvan hij zelf wel wist dat het geen spek voor onze bek zou zijn maar ik moest toch eens gaan zien. De kamers voor 125 US $ - jawel, je leest goed - waren m.i. helemaal hun geld niet waard en het uitzicht op Gunung Batur en Lake Batur was niet onverbeterlijk.
Ik dacht we verplicht zouden zijn om helemaal tot beneden aan het meer te rijden om een betaalbare slaapplaats te vinden tot Katrien heel toevallig een bordje van een ander hotel zag.
"Wil je niet eventjes gaan kijken, Chris?"
Ik vermoedde prijzen in de dezelfde buurt en had er eigenlijk helemaal geen zin maar ging toch maar eens zien. De eigenaar begeleidde me tot aan zijn bungalow met slechts twee kamers en ik wist dat Katrien zou verkocht zijn...

Het was deze morgen weer vroeg geweest, dus tijd om ons wat te verfrissen en gezellig op het balkonnetje te rusten en ondertussen de batterijen van de video tijd geven om op te laden.

Temple of Kintamani, ceremonie

Om 13 uur 15 namen we een bemo (10.000 Rps/2) tot aan de ceremonie in Kintamani. Daar aten we eerst wat Sate Kambings (schapebrochetten - 5000 Rps voor 6 stuks) en werden we voortdurend aangeklampt door allerhande verkoopsters die ons offergaven wilden aansmeren en ons duidelijk maakten dat we zonder sarong niet binnen zouden mogen.
Ik had speciaal mijn lange broek aangetrokken en een T-shirt mét mouwen en Katrien droeg haar lange rok. Inderdaad, het centrale plein mochten we niet binnen. Een bordje zei dat het alleen mocht betreden worden door mensen die wilden bidden. We probeerden toch maar werden teruggefloten door een bewaker, gewapend met een ferme kris. Hij snauwde ons toe dat we zonder sarong niet binnen mochten. Verder discussiërend vertelde hij ons dat we zelfs mét sarong niet binnen zouden mogen... Wat voor zin zou het dan hebben om er een te huren? Wij wisten het niet meer.
Aleen het centrale plein is verboden terrein maar de rest van het tempelcomplex konden we vrijelijk bewonderen. Er staat één centrale, grote tempel maar er zijn ook nog tientallen andere tempels die meestal dienen als familietempels. Rijke families konden vroeger (maar ook nu nog in beperkte mate) op hun kosten een tempel laten optrekken die ze dan als familiebezit mochten beschouwen. Heel de familie uit de stad maar ook degenen die ver in de provincie wonen kwam dan naar daar om er te bidden.
Ondertussen speelde de hele tijd een ferm gamelan orkest.
Duizenden Balinezen overspoelden het tempelcomplex, allemaal piekfijn uitgedost. De mannen droegen een dubbele sarong (onderrok gekleurd, bovenrok wit) en een soort witte tulband. De vrouwen droegen hun mooiste, doorzichtige bloes boven hun zichtbare bh of corset. De prachtige sarongs die ze droegen kwamen waarschijnlijk niet al te veel hun kleerkast uit.
Na het offeren van een mandje met eten (eieren, stukken kip...), bloemen en wierook, mochten ze een zakje Holy Water meenemen naar huis.
Na de ceremonie kregen zowel mannen als vrouwen enkele rijstkorreltjes op hun voorhoofd geplakt...

De omgeving van de tempel is anders wel echt een uithoek: er zijn bijna geen warungs, er is geen telefoon te vinden en zeker geen internet. Het is blijkbaar alleen maar een stopplaats voor zowel binnen- als buitenlandse toeristen die er een uurtje of twee blijven en dan met hun luxe- en aircobus weer vertrokken naar interessantere oorden...

Uiteindelijk vonden we een winkeltje met een terrasje langs achter waar we een frisdrankje en een lauwe Bintang konden krijgen. Het was heerlijk zitten met zicht op Gunung Batur en Lake Batur. Ook vonden we een halfuurtje later een kleine Warung waar het jonge koppel eigenaars hun uiterste best deed om ons goed te bedienen. Er was alleen maar Sate Kambing maar met de rijst en de soup erbij ging het toch vlot binnen.

We namen een bemo naar ons hotel waar we nog een biertje op ons eigen terras dronken, alweer met zicht op de monumentale, wondermooie en nooit vervelende Gunung Batur en Lake Batur. Omdat ik niet veel in mijn leven zo goed bediend word - het is eigenlijk niet nodig ook, hoor - liet ik de room service nog een slaapbiertje naar boven brengen....

Heel vroeg in bed - het was pas half negen maar we hadden het nodig.

('s Nachts werd ik werd enkele malen wakker van de vrachtwagens die de te steile helling niet opraakten en door constant plankgas te geven een verschrikkelijk lawaai maakten in de bergen. Ze raakten vijf meter vooruit, vielen stil, legden stenen onder de achterwielen en herhaalden het proces van plankgas, stilvallen....)

Dag 13 : donderdag 15 april 2004

Om zes uur aten we op ons gemak ons gisteren zelf gekocht ontbijt (potje melk, fruitcake, rietsuikercake, appelsienen) op ons terrasje met uitzicht op (ja, ik val in herhaling maar het moet maar zo mooi niet zijn) Gunung Batur en Lake Batur.

Kwart na zeven nam Katrien met spijt in het hart afscheid van onze luxekamer, betaalde ik onze biertjes van gisteravond en raakten we in drie keer op onze volgende bestemming.

Evaluatie Baturomgeving We hadden het geluk de grote ceremonie in Kintamani te mogen meemaken en daardoor alleen al was onze verplaatsing de moeite geweest.Voor trekkers en vulkaanbeklimmers is dit ook een schitterende streek met veel mogelijkheden. O ja, en het hotel waar wij zaten is één van de mooist gelegen plaatsen waar wij ooit overnacht hebben.

Kintamani - Bangli deden we in 25 minuten met een lokale bus voor 5.000 Rps per persoon. De plaatselijke mensen hadden natuurlijk weer van alles op de grond gezet (levende eenden, eten...) zodat ik me slechts met moeite met mijn grote rugzak kon binnenwurmen. Ik stootte daarbij keihard mijn hoofd tegen een metalen stang en verloor ter plaatse een ferme schel vlees van mijn voorhoofd. Het werd net geen bloedende hoofdwonde. Alle Balinezen zaten me daar uit te lachen zodat ik me woedend (niet van mijn gewoonte, hoor) omdraaide en riep " Ja zeg, zal 't gaan ja?". De rest van de rit heb ik ze niet meer gehoord.

Van Bangli naar Gianyar reden we een half uur in een bemo voor 5.000 Rps per persoon
Van Guanyar naar Ubud was het dan nog eens een half uur in een private car voor 10.000 Rps per persoon.

Alles samen kostte die verplaatsing (met hier en daar het nodige wachten) ons zo'n twee uur en 20.000 Rps per persoon.

In Ubud werden we afgezet aan de markt waar we direkt aangesproken werden door iemand een hotelletje had. Hij vroeg 50.000.Rps. Ik antwoordde hem dat ik nooit meer dan 40 betaalde en draaide me om.
"Okay, okay, please have a look".
We volgden hem en zagen dat het goed was.

Het was pas half elf en we vroegen uitleg aan Gos hoe we best in Besakih geraakten. Het plannetje in de Lonely Panet maakte me duidelijk dat we ongeveer dezelfde weg terug zouden moeten als deze morgen en we hadden eigenlijk niet veel zin om nog eens zesmaal (drie heen, drie terug) te sukkelen om vervoer te vinden en zo kostbare tijd te verliezen.

Gos stelde ons voor om met zijn wagen te gaan. Hij vroeg 150.000 Rps en dat leek me belachelijk hoog op het eerste gezicht. Ik rekende vlug uit dat als we het op eigen houtje zouden doen het ons ook 80.000 zou kosten en die extra roepias waren dan maar voor ons gemak. Ik zei toe en we konden van hem sarongs en headscarfs lenen.

Om elf uur waren we weg naar de moedertempel van alle Hindutempels in Bali

Besakih
Anderhalf uur rijden vanuit Ubud (Gos stopte eventjes in Gianyar om een vriend op te halen die ook mee wilde gaan bidden)
Geen entree te betalen (net als in Kintamani en in alle tempels in Bali ?)
Gos deed me mijn twee sarongs en tulband aan en kocht een flesje water voor ons.
Dank zij hem mochten we wel op het centrale plein maar we stapten door naar boven waar zijn familietempel was. De familietempel van zijn vriend was enkele tientallen kilometer verder zodat die dan maar bij de grote hoop op het Centrale Plein moest gaan offeren en bidden. Ook de mensen uit armere families bidden op het binnenplein.
Besakih is eigenlijk niet mooier dan de tempel van Kintamani en was goed vergelijkbaar. Het was dus geen echte must meer voor ons maar hadden we het niet gedaan, dan zouden we er misschien spijt van gehad hebben.
Katrien kocht buiten wat snakefruit (3.000 Rps voor een halve kilo) en om kwart voor twee reden we al terug naar Ubud.
Gos stopte eventjes aan een houtsnijfabriek waar ze prachtige maskers maakten maar de prijzen waren eerder voor VISA-toeristen dan voor backpackers. Toch genoten van de kunstwerkjes.

Kwart na drie terug aan het hotel, wat opgefrist en een paar glazen thee gedronken.

Een half uurtje later weeral op stap om de souvenirwinkeltjes te verkennen. We hadden immers voor een aantal mensen nog koopjes in gedachten maar nog niet gevonden. Vooral de plaatselijke Pasar (markt) lijkt ons interessant qua prijzen.
We wandelden door Monkey Forrest Road en Katrien verwaterde bij een Bakery (Cafe Wayan bakery) waar ze o.a. Danish Pastries, Apple Turn-overs en Death By Chocolatetaart hadden.

Zuinig als we zijn bekeken we ondertussen alle menu's en vonden het goedkoopste (10.000 Rps) bier in Dian Restaurant, nuttigden daar ons aperitiefje en keerden een half uurtje later terug centrumwaarts om te eten in

We mailden nog naar huis en dronken een slaapmutsje langs de baan

Dag 14 : vrijdag 16 april 2004

Het werd stilaan tijd om onze terugvlucht te gaan herboeken. Ik deed dit in Jalan Raya in een Travel Agency (Sinta Tourist Service Jln Raya 14 - (0361) 977659 - fax (0361) 977659 - ida_ayu90@hotmail.com) voor 20.000 Rps voor 2 personen (behoorlijk veel geld vond ik voor een simpel telefoontje). Voor de eerste keer in mijn reiscarrière kreeg ik een bewijs van reconfirmation. Leuk.
Ondertussen wisselde ik nog wat geld en boekte de Airport Shuttle voor morgen. Ongeveer om het uur kun je voor 25.000 Rps per persoon van Ubud rechtstreeks naar de luchthaven van Denpasar (max. anderhalf uur rijden).
Ik haalde Katrien op en samen gingen we naar de Tino Mini Supermarkt (Jalan Raya, rechtover Café Lotus) en vonden daar een hele hoop kleinere en betaalbare souvenirs en natuurlijk ook... wat crackers.

Om 10 uur stonden onze gisteren gevraagde fietsen klaar (20.000 Rps per fiets). Omdat er daar veel eenrichtingsstraten zijn dokterde ik een plannetje uit om zo snel mogelijk het eerste van de Ubud omringende dorpjes te bereiken. Het liep heel anders uit: we waren natuurlijk van in het begin al verkeerd gereden en kwamen terecht in een heel ander dorpje dan bedoeld.
Na heel wat zoekwerk kwamen we terug in het centrum van Ubud waar we de sens-uniques nu maar negeerden, net als alle andere fietsers en bromfietsers.... Onderweg stopten we aan een winkeltje waar ik eindelijk mijn gedacht vond aan maskers. Ik kocht twee stuks voor 120.000 Rps
De eerste drie kilometer (naar en vanaf Campuan) op de goede weg waren heel steil en we moesten nu en dan eens van de fiets om op adem te komen. Boven dronken we een deugddoend theetje en rondden de bocht.
Het was kwart voor één en tijd om in een Warung een Mie Kuah te eten (5.000 Rps per persoon) en van dan ging het bergaf (letterlijk, niet met ons hoor).
Ik had veel mooie vergezichten (op rijstvelden, theeplantages en rivieren) verwacht maar we bleven noodgedwongen op de grote baan tuffen omdat we absoluut geen betrouwbare kaart hadden.

Om half drie stonden we aan

Pura Dalem (Mandala Wisata)
De aapjestempel. We betaalden 10.000 Rps per persoon en wandelden tussen de soms agressieve apen door tot aan de tempel waar we weer een sarong moesten aandoen om binnen te mogen. We zagen dat het bouwwerk niet specialer was dan de vorige Balinese tempels en bleven maar buiten de poort. Heel het complex is uitgebouwd rond de aapjes en is een echte toeristische industrie geworden. Niet echt een culturele must maar wel een leukigheidje....

Om half vier stalden we de fietsen aan ons hotel en namen we een welverdiende douche. Laatste agendapunt van die dag was een uitstapje naar

Petulu (15 minuten met de wagen vanuit Ubud)
het dorp van de reigers. In de onmiddellijke buurt zitten er duizenden kleine witte reigers op de rijstvelden en tegen valavond komen die allemaal in de bomen langs de hoofdstraat van Petulu zitten. Wij waren er een uur te vroeg en de bemodriver die ons tot daar gevoerd had, wilde nog wel een uur langer wachten maar vroeg daar te veel geld voor.
Tip: ga dus tegen zes uur 's avonds, niet vroeger.
We hebben veel reigers gezien maar de massale invasie moest nog beginnen.

Om kwart na vijf stonden we weer op de markt om onze allerlaatste inkopen te doen.
Een uurtje later kwamen we nogmaals onze Nederlandse dames tegen en voor de laatste keer kletsten we wat bij bij een aperitiefje in Dian. We zagen een gekko op de muur kruipen en iets later nog een. Paulien merkte op dat ze er nogal verliefd uitzagen en dat er misschien wel iets zou van komen. En inderdaad, enkele ogenblikken later zagen we ze nog kruipen... maar wel op elkaar. Het hele restaurant zat belangstellend te kijken en ik schopte mijn sandalen uit om van op de stoel een dichtere foto te kunnen nemen.
's Avonds hebben Katrien en ik... nee, laat maar.
We gingen bellen en mailen en aten nogmaals in het zelfde restaurant van gisteren. Het viel een beetje tegen: Katrien verlangde al de hele dag naar een Avocado Juice maar die waren er niet. Large Bintangs hadden ze ook al niet.

Om onze laatste avond op een passend luxueuze (voor ons ongewone) manier te vieren gingen we iets drinken in Café Lotus waar dankzij de piekfijne bediening en het schitterende uitzicht een Large Bintang 23.000 Rps kostte (het dubbele van wat ik eerder die avond betaald had). Katrien vroeg een Arak, hoopte op een soort long drink maar kreeg het pure spul toegediend....om goed te slapen, vermoed ik.

Wel, de nacht begon goed maar stopte abrupt om 3 uur 32 toen we bijna uit ons bed geschud werden door een aardbeving of een vulkaanuitbarsting, we wisten het niet. Katrien trok vlug haar kleren aan, maakte onze rugzak en was klaar om naar buiten te vluchten. Ik was ook wakker geschud maar zag er geen erg in... het ergste was gepasseerd. Naschokken zijn altijd een stuk zachter. Eigenaardig genoeg werden alle honden van Ubud ook op dit moment wakker en barstten ze in een collectief gehuil los zodat zelfs de diepste slapers wakker werden.

Persbericht :

Dag 15 : zaterdag 17 april 2004

Na het ontbijt wilde ik naar de Supermarkt om onze laatste rupias op te doen aan tabak (soort Drum voor 7.800 Rps per 40 gram - bij ons meer dan drie maal zoveel) maar ze waren nog niet wakker. Mijn overtollige geld spendeerde ik aan een zilveren armband voor Katrien die het verdiend had. Het was door het frequente vroege opstaan wel een vermoeiende reis geworden en ze had haar best gedaan om mijn hoge tempo bij te houden.

Evaluatie Ubud. Relatief kleine stad maar met veel mogelijkheden. Fietstochten, bezoek aan Besakih (moedertempel van Bali), bezoek aan Petulu (reigersdorp), de leuke Apentempel... Ook georganiseerde uitstappen (1 of meerdere dagen) te maken naar Lake Bratan, Tanah Lot en alle bezienswaardigheden van dit kleine eilandje. Zeer commercieel centrum (Monkey Forrest Road met zelfs luxe-boetieks) maar een kilometer weg daarvan kan je al koopjes doen.

Dag 16 : zondag 18 april 2004

We arriveerden om 6 uur in het koude (9° C) Parijs waar we rillend wachtten op de TGV en later in Rijsel wachtten op de trein naar Kortrijk....